దేశంలో ప్రతీవారూ, అంతస్థితిమంతులు కాదుగా.. ఒకానొకప్పుడు  తాటాకు విసినికర్ర లుండేవి. గాలి ఆడకపోయినా, ఉక్కబోత పోసినా, హాయిగా వాటితో పని కానిచ్చేసేవారు. శ్రీరామనవమి వచ్చిందంటే, రామాలయంలో, పానకంతో పాటు, తాటాకు విసినికర్ర కూడా ఇచ్చేవారు.. ( పెద్దవాళ్ళకు మాత్రమే ).   

 వంటింట్లో కుంపట్లోని బొగ్గులు మండాలంటే  వెదురు విసిని కర్రే గతి.

 కాలక్రమేణా ఫాషనుగా , చూడ్డానికి పొందిగ్గానూ, మడతపెట్టడానికి వీలుగానూ ఉండేవి వచ్చాయి

ఎలెట్రిసిటీ రావడంతో  ఓపికున్నవాళ్ళందరూ  Table Fans  లోకి దిగిపోయారు. ఇంట్లో హాల్ లో ఓ టేబుల్ మీద పెట్టి, మొత్తం ఇంటి సభ్యులందరూ దాని చుట్టూరా చేరేవారు.. రాత్రిళ్ళు ఎవరికివారే ఆ హాల్లోనే నిద్రపోయేవారు. ఈ పై చెప్పినవన్నీ కాల గర్భంలో కలిసిపోయాయి.  గోడలకి వేల్లాడతీసే  Air Circulatorలూ, అవేవో  Pedastal Fan లూ వచ్చాయి.

 ఇవి కాకుండా  రైళ్ళలో ఇంకో రకం ఫాన్లు ఉన్నాయి.    సాధారణంగా, ఏ పుల్లో, పెన్సిలో పెట్టి తిప్పితే కానీ, అవి తిరగడం మొదలెట్టవు. పైగా వాటికి ఒకే స్పీడు. తగ్గించడం, హెచ్చించడం లాటివి ఉండవు. ప్రయాణికుల్లో , ఫాన్ గాలి పడదని ఒకరూ, గాలాడటంలేదని ఇంకోరూ ఎప్పుడూ కొట్టుకుంటూనే ఉంటారు.  కాలక్రమేణా, సీలింగు ఫాన్లలోకి దిగాము.ఈ రోజుల్లో సీలింగ్ ఫాన్ లేని ఇళ్ళుండవు.   వారి వారి ఆర్ధిక స్థోమతని బట్టి, అవేవో విండో ఏసీలూ, స్ప్లిట్ ఏసీలూ ఉన్నా సరే, సీలింగు ఫాన్ మాత్రం తప్పకుండా ఉంటుందే.

 మనందరికీ ధారాళంగా గాలి ఇస్తూన్న ఈ సీలింగు ఫాన్లని, కొంతమంది , ప్రాణాలు తీసికోడానికి కూడా ఉపయోగించుకోడం, చాలా విచారకరం. ఈమధ్యన ఆత్మహత్యలు చేసికోడానికి దీన్నో సాధనంగా ఉపయోగిస్తున్నారు.. ఆత్మహత్యలు ఎందుకు చేసికుంటున్నారూ అనేది కాదు విషయం.. ఎవరి కారణాలు వారికుంటాయి.   ప్రముఖులు ఎవరైనా ఈ అఘాయిత్యానికి పాల్పడితే  అదో పతాక శీర్షిక. అదే ఏ రైతో తను చేసిన అప్పులు తీర్చలేక, ఆత్మహత్య చేసికుంటే, వార్తా పత్రిక లోని ఏ అయిదో పేజీలోనో… ఫలానా చోట… ఇంతమంది అన్నదాతలు ఆత్మహత్యలు చేసికున్నారూ, అని  చేతులు దులిపేసికుంటున్నారు. 

పరీక్షలో తక్కువ మార్కులొస్తాయేమో అని ఒకరూ, కార్పొరేట్ కాలేజీల్లో ragging  భరించలేక ఇంకోరూ, ఇలా చెప్పుకుంటూ పోతే, దేశంలో ఎక్కడో అక్కడ ఆత్మహత్యలు జరుగుతూనే ఉన్నాయి. చిత్రం ఏమిటంటే,  చాలామంది ఈ సీలింగు ఫాన్లనే సాధనంగా ఉపయోగిస్తున్నారు.  అలాగని రాత్రికి రాత్రి ఈ సీలింగ్ ఫాన్లని, నిషేధించమంటే  ఎలాగండి బాబూ?   ఒంటిమీద తెలివుండి మాట్టాడే మాటెనా ఇది? ఏదో నోరుందికదా అని నోటికొచ్చినట్టు వాగడం. దానికి  ప్రసారమాధ్యమాలు publicity  ఇవ్వడం.   అప్పుడప్పుడు రైళ్ళు పట్టాలు తప్పి ప్రమాదాలు జరుగుతున్నాయని, రేపు ఏ తలమాసినవాడో  రైళ్ళు ఎత్తేయండంటే చెల్లుతుందా? అలాగే ఎన్నో ఎన్నెన్నో ప్రమాదాలు జరుగుతూంటాయి ప్రతీ రోజూ, అలాగని వాటిని మూసేయమంటే కుదురుతుందా? పురుగుమందులు  (pesticides) తాగి ఆత్మహత్యలు చేసికుంటున్నవారు ఎంతమందో. కానీ, వాటిని నిషేధిస్తే, పంటలకు పట్టే చీడ ఎలా తగ్గించడం?  ఇప్పుడేదో ఆ తింగరి బుచ్చెవరో ఇచ్చిన ఉచిత సలహాని ప్రభుత్వం అంగీకరించేస్తుందని కాదు. 

ఈరోజుల్లో ఇంట్లోని ఏ వస్తువుకైనా  కొద్దిగా ” నలత ” చేసిందంటే, దానికి వైద్యం చేయించడానికి తడిపి మోపెడవుతోంది.. మామూలు రిపేరీ చేసేవాళ్ళ దగ్గర చేయించుకోకూడదుట.. ఆ కంపెనీవారి  Authorised  Service Centre  లోనే చేయించుకోవాలిట. ఇదివరకటి లాగ ఓ ఫోను చేస్తే రాడు వాడు.. అదేదో  Helpline  కి , చేసి    ఓ అమ్మడు చెప్పినవన్నీ  మాట్టాడకుండా విని, ఆవిడ చెప్పిన అంకెలేవో నొక్కి, మధ్యలో దాని పీక నొక్కేయాలనిపించినా, ఓర్పు వహించి, మొత్తానికి ఓ  “మానవ గొంతు” తో సంపర్కం పొందిన తరువాత, మన గోల ఆ గొంతుక్కి వినిపిస్తే, ఆ గొంతుక మన ” పితూరీ” కి ఓ నెంబరు ఇస్తుంది. మన్నాడో, మూడోనాడో , ఆ వైద్యం చేసేవాడు వచ్చి  మన పాడైపోయిన వస్తువుకి తిరిగి ప్రాణ ప్రతిష్ఠ చేస్తాడు.  ఎప్పటిదాకా పనిచేస్తుందో, మన తలరాతని బట్టి ఉంటుంది. కొండొకచో, రిపేరీలు చేసి చేసి, చివరకి ఆ వస్తువు అసలు ఖరీదుకంటే ఎక్కువే అవొచ్చు. ఎందుకొచ్చిన దరిద్రంరా బాబూ అనుకుని, ఏ  Exchange Offer  వచ్చినప్పుడో, దీన్ని వదిలించుకోవడం. మళ్ళీ కొత్తదానికీ   Action Replay  తప్పదు. ఆ మధ్యన మా ఇంట్లో, రాజమండ్రీలో కొనుక్కున్న  మైక్రోవేవ్  అటకెక్కేసింది లెండి.

 అలాటప్పుడు అనిపిస్తూంటుంది ఇదివరకటిరోజుల్లోనే వస్తువులు , అవడం మోటుగాఉన్నా, మన్నిక మాత్రం బావుండేది. ఓ రేడియో  తీసికోండి, ఆర్ధిక స్తోమత లేనప్పుడు ఓ బ్యాటరీ రేడియో   అదీ   మీడియం వేవు ది, విజయవాడ, హైదరాబాద్ స్టేషన్లలో భక్తి రంజని తో ప్రారంభించి, వార్తలు, కార్మికుల కార్యక్రమాలూ, సాయంత్రం గ్రామస్థుల కార్యక్రమంలో బావగారి కబుర్లూ, అప్పుడప్పుడు రాత్రిళ్ళు వచ్చే మీరుకోరిన పాటలూ, ఆదివారాలు సంక్షిప్త శబ్దచిత్రాలూ.. అబ్బో .. ఎంతగా ఆనందించేవాళ్ళమో.. ఇంకొన్ని రోజులు పోయేసరికి, కరెంటున్నవాళ్ళింట్లో   మూడు నాలుగు  బ్యాండులుండే రేడియోలూ    . వీటిలో రేడియో సిలోను, క్రికెట్ కామెంట్రీలూ కూడా వినే సావకాశం ఉండేది. బుధవారం వచ్చిందంటే  ” బినాకా గీత్ మాలా ” వినాల్సిందే, మర్నాడు పరీక్ష ఉన్నా సరే.. ఆ రేడియోలకి  అదేదో ఆకుపచ్చ రంగులో   Magic Eye  అని ఉండేది. దాన్ని చూస్తూ రేడియో వినడం అదో వింత. 

రేడియోల్లో వచ్చే పాటలు రికార్డు చేసికోడానికి టేప్ రికార్డర్లూ..   …

కాలక్రమేణా టీవీలొచ్చాయి. మొదట్లో ఒకే చానెల్ వచ్చేది.  దానికో యాంటినా  గట్టిగా గాలేస్తే, బొమ్మ రావడం మానేసేది. నాన్నగారో, అన్నయ్యో డాబా మీదకు వెళ్ళడం, ఆ యాంటెనాని, అటూ ఇటూ తిప్పడం, బాల్కనీ లో నుంచుని, హాల్లోకి తొంగిచూస్తూ , బొమ్మొచ్చిందో లేదో చెప్పడం. ఆ సరదాలన్నీ , ఈరోజుల్లో వస్తూన్న  LED, LCD ల్లో రమ్మంటే వస్తాయా? ఏమిటో ఓ రిమోట్టూ, ఉన్న చోటునుండి లేవక్కర్లేకుండా మార్చుకోడం ట.. అసలు ఈ కొత్తరకం టీవీలొచ్చిన తరువాతే బధ్ధకంకూడా పెరిగిపోయింది.

అంతదాకా ఎందుకూ, టెలిఫోన్లే తీసికోండి, ఎంత అందంగా   పుష్ఠి గా  ఉండేవో? ఇప్పుడూ ఉన్నాయి, ఎందుకూ ఓ అందమా చందమా, గుప్పెట్లో పట్టేస్తుందిట.ఆరోజుల్లో ఫోన్లు చేయడమే ఓ గొప్ప అందమైన అనుభూతి.

అవన్నీ ఈ తరం వారికి ” పాత చింతకాయ పచ్చళ్ళే”.. కానీ పథ్యానికి అదే కావాలి….

 మన దేశంలో సాధారణంగా జరిగేది ఏమిటంటే, ఓ కింది కోర్టువారు ఇచ్చిన తీర్పుని, పైకోర్టువారు కొట్టేయడమో, లేక అదేదో ” స్టే ఆర్డరు ” ఇవ్వడమో.  ఆ ” తీర్పు” లోని  విజ్ఞత   ఆ “పైవాడికే “తెలియాలి. ఈ మధ్యన  so called priority cases  తీసికోండి, కింది కోర్టులిచ్చినవి , పైకోర్టువారు  invariable  గా   reverse  చేసేశారే. అది ఓ జయలలిత కేసవనీయండి, లేక ఓ సల్మాన్ ఖాన్ కేసవనీయండి, లేకపోతే ఆవిడెవరిదో సస్పెన్షన్ కేసవనీయండి. అన్నేసి సంవత్సరాలు అంతంతమంది సాక్ష్యాలు విని  , ఓ న్యాయాధిపతి  ఎంత కింది కోర్టయినా సరే, ఇచ్చిన తీర్పు లో అన్నన్ని లొసుగులున్నాయంటారా? పైగా ఇలా రాస్తే అదో గొడవ మళ్ళీ..

 బహుశా నేరం చేసేవారికందరికీ అదే భరోసాయేమో. అదేదో సినిమాలో కోట శ్రీనివాసరావు, ప్రకాష్ రాజ్ తో అంటాడు గుర్తుందా? “కోర్టుల్లో శిక్షలు పడేనాటికి నువ్వూ ఉండవు, నేనూ ఉండను..” అని. బహుశా అదే  ప్రస్థుత పరిస్థితి. మన రాజకీయ నాయకులమీద సవాలక్ష కేసులున్నాయి. ఒక్కటీ తేలలేదు.   Just pause  మాత్రమే. ఎప్పుడో వాడు కిరికిరి పెట్టినప్పుడు మళ్ళీ మొదలెట్టి బెదిరిస్తారు.  ఈమధ్యన మన రాష్ట్ర, జాతీయ శాసనసభల్లో, నేర చరిత్ర ఉన్న సభ్యులు లేరంటారా? ఒకానొకప్పుడు, ఏదైనా పోలీసు స్టేషన్లో ఫిర్యాదున్నా సరే, పోటీ చేయనిచ్చేవారు కాదు. దానికీ ఓ ఎమెండ్ మెంటు తెచ్చి, ఫరవాలేదూ, ఫిర్యాదులు ఎవరైనా చేయొచ్చూ,  కోర్టువారు శిక్ష వేసేంతవరకూ హాయిగా, జైల్లోంచికూడా పోటీ చెయ్యొచ్చు అన్నారు.. ఏమైనా అంటే ” ప్రజాస్వామ్యం అంటారు.

అసలు కథలోకి వద్దామా… మహరాష్ట్రలోని నీటికొరత మూలాన, అవేవో  I P L   తమాషా మ్యాచ్చీలు ఇక్కడ ఆడి నీటిని వ్యర్ధ పరచొద్దని  ఆయనెవరో   I P L   మీద  ఓ   P I L   వేశాడు. దాన్ని ముంబై హైకోర్టువారు అంగీకరించి, ఇక్కడ ఏప్రిల్ 30 తరువాత ఆ మ్యాచ్చిలి ఆడి, నీటిని వేస్టు చేయొద్దన్నారు. బుధ్ధీ,  జ్ఞానం   ఉన్నవాడెవడైనా అదే అంటారు. తాగడానికి నీళ్ళు లేక  రైల్వే వాగన్లలో నీటిని తరలిస్తున్నారే, ఇప్పుడు ఆ మాచ్చిలకోసం 60 లక్షల లీటర్లనీళ్ళు  అవసరమా? 

 ఇంక మన క్రికెట్ సంఘాలన్నీ, ఇదంతా మామీద కక్షా అంటాడొకడు. నీళ్ళు లేకపోవడమనేది ఓ కొత్త విషయమా అంటాడు భారత కెప్టెన్ గారు.  అసలు ఈ IPL గురించి  చూద్దాం… వాటిని అప్పుడెప్పుడో మొదలెట్టిన, మోడీ ఏమో, మాల్యాతో కలిసి లండన్ లో వేషాలేస్తున్నాడు.. ఇంకో శ్రీనివాసన్ అల్లుడి ధర్మమా అని ఉన్న పదవి కాస్తా ఊడింది. ఆ దాల్మియాని  ముందర ఆరోపణలతో తీసేశారు. తిరిగి  రావడమైతే వచ్చాడు కానీ, పరలోకాలకి వెళ్ళిపోయాడు. ఇంక మన మహనీయ ఆర్ధిక మంత్రిగారిమీద ,  DDCA  లో డబ్బులు లాగించేడని ఆరోపణలు వచ్చాయి. వీళ్ళందరూ కలిసి  జనాలని ” బక్రా” లు చేసి ఆడిస్తున్నారు,  entertainment  పేరుతో.. డబ్బులు చేసికునేది వీళ్ళందరూ. దేశానికి ఒక్క ఉపయోగం లేదు. పైగా, మహరాష్ట్రనుండి,  మాచ్చిలు మార్చేస్తే 1000 కోట్లు నష్టం వస్తుందని బెదిరింపోటీ.

 అసలు నాకోటి అర్ధం అవదూ… ఈ నీళ్ళమీద ఆధారపడకుండా, హాయిగా  హాకీలోలాగ ఏ  ASTRO TURF  లాటిదానితోనో పిచ్చిలు చేసికోవచ్చుగా. ఎలాగూ కోటానుకోట్లు చేసికుంటున్నారాయె. ఇదివరకటి రోజుల్లో డాకా లో టెస్టు మాచ్చిలు  Matting Wicket  మీద ఆడేవారు. అలాకూడా చేయొచ్చుగా ఇన్నిన్ని కబుర్లు చెప్తారూ?

ఈ మాచ్చీలేమీ  దేశగౌరవానికి సంబంధించినవి కానే కావు. ఎలా ఆడితే ఏం పోయిందిట? అప్పుడెప్పుడో ,  World T 20  లో సరీగ్గా కామెంటరీ ఇవ్వలేదనీ, శత్రుపక్షాన్ని పొగిడాడనీ, ఉన్న లక్షణమైన వ్యాఖ్యాత   Harsha Bhogle  ని కాస్తా తీసేశారు.

 వచ్చిన గొడవల్లా ఏమిటంటే, ముంబై హై కోర్టు ఇచ్చిన తీర్పుని సుప్రీం కోర్టుకి వెళ్తే ఏం చేస్తారూ అని..  Keep your fingers crossed…

 గుర్తుందా మన చిన్నప్పుడు, పెళ్ళిలో వియ్యాలారి విడిదిలో  వారి స్థోమతకి తగ్గట్టుగా , కొన్ని వస్తువులు ప్రత్యేకంగా ఉంచేవారు.. వాటిని చూసి, వాళ్ళూ పరవాలేదూ, మర్యాదలు బాగానే ఉన్నాయీ అనుకునేవారు. వాటిలో ముఖ్యమైనది  సెంటు నూనె   ఈరోజుల్లో నెత్తికి నూనె రాసుకోవడమే, నామోషీగా భావించే  ఈ తరానికి ,  ఆ సెంటునూనెలో ఉండే ఆనందం ఏం తెలుస్తుందీ? దేనికైనా పెట్టిపుట్టాలంటారు అందుకే. ఉండడం చిక్కగా ఉన్నా, అది నెత్తికి రాసుకుంటే, ఆమడలదూరం తెలిసేది దాని సువాసన. 

అలాగే కాంథడ్రీన్ అని ఒక తలనూనె ఉండేది.. అలాగే , సాధారణంగా ఏ కచికతోనో, బొగ్గుపొడితోనో పళ్ళు తోముకునేవారు, కొంతకాలానికి , ఇంటింటికీ వచ్చి ఓ జోలా సంచీలో ( జోలా అన్నా సంచీ అన్నా ఒకటే, కానీ దాన్ని ఇప్పటికీ అలాగే అంటారు …అదో సరదా ) పంపిణీ చేసే నంజను గూడ్ వారి శ్రేష్ఠమైన పళ్ళ్ పొడి కాలక్రమేణా   తరవాత్తరవాత   వచ్చిన బినాకా పేస్టూ, దానితో పాటు వచ్చే  బుల్లి బుల్లి బొమ్మలూ  అసలు ఆరోజులే వేరూ..పొద్దుటే తాగడానికి  స్నానానికి     పసిపిల్లలు ఏదైనా నలతచేసి ఏడుస్తూంటే  ఓ గుక్కెడు గ్రైపు వాటరూ, రోడ్డు పక్కనుండే కిళ్ళీకొట్టుకి వెళ్ళి తాగే   కలరు సోడాలూ    ఇలా చెప్పుకుంటూ పోతే,  కనీసం బ్లాగు పోస్టుల ద్వారా అయినా ఆరోజుల్లోకి వెళ్ళిపోవాలనిపిస్తుంది కదూ… ఒక్కసారి గుర్తు చేసికోండి..

ఓ ఏడాది క్రితం నేను తెలుగు వికీపీడియా గురించి ఒక  టపా పెట్టాను .  అప్పుడు ,  తెలుగు వికీలో చూసిన ఒక  misprint  గురించి రాశాను. దాన్ని సహృదయంతో స్వీకరించి, తప్పును వెంటనే సరిచేశారు. అంతవరకూ బాగానే ఉంది. అక్కడితో ఆపకుండా, కొంత  “జ్ఞానబోధ “కూడా చేశారు. ఆ టపా చదివితే మీకే తెలుస్తుంది. ఇది ఎలా ఉందంటే… ” నీ నెత్తిమీద బూజు పడిందిరా ..” అంటే  ”  అదేదో నువ్వే తీసేయ్..” అన్నాట్ట వెనకటికి ఎవడో.. ఏదో  ” విజ్ఞానఖని ”  అంటారు కదా అని, అవసరార్ధం , తెలుగు మహనీయుల గురించి, తెలుగులో సమాచారం కావాల్సినప్పుడు, చూస్తూంటాము. తప్పులు రాసినప్పుడు, దాన్ని కూడా , పాఠకులనే సరిచేయమనడం ఎంతవరకూ సమంజసమంటారు? ” ఏదో ఆయనే ఉంటే ..” అని ఒకావిడ అన్నట్టు, ఆమాత్రం తెలివితేటలే ఉంటే ఇలా ఎందుకుంటాము?

 కానీ ప్రస్థుత విషయం రెండు వికీల్లోనూ ఉన్న సమాచారం గురించి. తెలుగు వికీలో శ్రీ కె. విశ్వనాథ్ గారి గురించి ఏప్రిల్, 19 అన్నారు  అదే విశ్వనాథ్ గారి గురించి,  Wikipedia   లో   అన్నారు. ఇందులో ఏముందీ, పేద్ద హడావిడి చేస్తున్నారూ అంటారేమో,. చేయాల్సొచ్చింది. నేను ప్రతీరోజూ మహనీయుల జయంతి/ వర్ధంతి సమాచారాలు, నామీదున్న గౌరవం అనండి, అభిమానం అనండి, ఎంతో మంది చదవడమే కాక, చాలామంది  share  కూడా చేసికుంటారు. అలాటప్పుడు నాకు కూడా ఓ బాధ్యత అనేది ఉంటుందిగా– సరైన సమాచారం పాఠకులకి ఇవ్వాలని. అనుకున్నట్టుగానే ఒకరు సందేహం వెలిబుచ్చారు, “మాస్టారూ ఫిబ్రవరి 19 అని చదివానూ, మీరేమో ఏప్రిల్ 19 అంటున్నారూ, ఏది రైటూ..”. వెంటనే స్పందిస్తూ, నేను తెలుగు వికీలో చదివిన సమాచారం   Copy paste  చేశాను.

 దివంగతులైన celibreties  గురించి రాసినప్పుడు, ఇలాటి తేడాలొచ్చినా, ఓ  disclaimer  రాస్తూంటాను. ” ఫలానా దాంట్లో ఇలా ఉందీ, ఫలానా దాంట్లో అలా ఉందీ.. తేదీ ఏదైనా అటువంటి మహనీయుడిగురించి స్మరించుకోవడం మన ధర్మమూ…” అంటూ. గొడవుండేది కాదు. కానీ సజీవులైన మహనీయుల గురించి రాసేటప్పుడు, ఒక్కసారి వారినే సంప్రదిస్తే ఇలాటి తప్పులు దొర్లే అవకాశం ఉండదుగా. దాన్నికూడా వికీ చదువరులనే చేయమంటారేమో?.

  దేశంలో ఈ జన్మతిథుల గురించి ఇప్పటికే చాలా విన్నాం. అప్పుడెప్పుడో, మన భారతీయ సైనికాధిపతి గారు, నానా హడావిడీ చేశాడు.  మా మంత్రసాని చెప్పిన ప్రకారం నేను ఫలానా సంవత్సరంలో పుట్టానూ, ఇంకో ఏడాది సర్వీసుందీ అన్నాడు. ఠాఠ్ అదేం కుదరదూ అని ఆయన్ని రిటైరు చేసేశారు. అయితేనేం, ” తన్నితే బూర్ల బుట్ట లో పడ్డట్టు..”, హాయిగా ఏడాది తిరక్కుండా కేంద్రంలో మంత్రి అయి కూర్చున్నాడు. ఆయనడిగినట్టు ఇంకో ఏడాది  Extension  ఇస్తే  ఈ భోగాలుండేవా మరి? అయిదేళ్ళపాటు హాయిగా ఉండొచ్చు. ప్రభుత్వ పెన్షన్,( పైగా OROP కూడానూ..) ఆ తరువాత పార్లమెంటు సభ్యులకిచ్చే పెన్షనూ తీసికోవచ్చు. ఏవో  Memoirs  అని పాత ప్రభుత్వంలోని లొసుగులు  రాయొచ్చు.

   Wikipedia  లో ఏవిషయం గురించైనా సందేహం ఉంటే  బ్రాకెట్లో   citation needed  అని  రాస్తూంటారు.. ఇంక వాళ్ళ బాధ్యత ఏమీ ఉండదు. కావాల్సొస్తే తీసికోడం, లేకపోతే ఓ దండం పెట్టడం. అలాగే  సజీవులైనవారి గురించి రాసేటప్పుడు ఒక్కసారి  just  ఒక్కసారి, ఆ విషయం, వారినుంచే  confirm  చేసికుంటే బావుంటుందని. అలాగే ఇదివరకోసారి, ఓ ప్రముఖ దర్శకుడి గురించి రాస్తూ… ఎరక్కపోయి తెలుగు వికీలో రాసిన వారి అసలు పేరు కూడా ప్రస్తావించాను. ఇంకేముందీ.. ఆయనకి కోపం వచ్చేసింది. ఆయన  అసలు పేరూ అవీ నాకు తెలుసునా ఏమిటీ, ఏదో మన తెలుగు వికీలోనేకదా రాశారూ అనుకుని నేనూ రాశాను. బుధ్ధొచ్చింది. జన్మలో మళ్ళీ అలాటిది చేయకూడదని.

 నిజమే తప్పులు  point out  చేసినప్పుడు కోపం రావడం సహజం. చెప్పకూడదనే అనుకుంటూంటాను… అయినా … ఎందుకులెండి…

సాధారణంగా ఈరోజుల్లో,  ఆనాటి మాటలేమైనా చెప్తే, మన ” యువతరం ” .  ” అంతా ఏమిటో పాతచింతకాయ పచ్చడిలా , మరీ వాటినే పట్టుకు వేళ్ళాడుతూ కూర్చుంటే ఎలా… మారాలి కాలంతో పాటూ… ” అని కొట్టిపారేస్తూ,   ” జ్ఞానబోధ ” చేయడం చూస్తూనే ఉంటాం. అయినా మొండిఘటాలు చేస్తూనే ఉంటారు.. చెప్పడం మన డ్యూటీ అనుకుంటూ. ఈరోజుల్లో ఎక్కడ చూసినా ” అంతర్జాల మహిమ” కదా..  ఇంట్లోపెద్దలు ఎంత చెప్పినా, ఓసారి గూగులమ్మని అడిగితేనే కానీ, అంత సులభంగా ఒప్పుకోరు. ఇంక ఆ గూగులమ్మేమో, ఏదో అమెరికాలో కనిపెట్టిన విశేషమోకానీ చెప్పదాయె. పైగా ఆ విషయాలన్నీ, ప్రాచీనకాలంలో మన ఋషులు ఏనాడో చెప్పారూ అన్నా కూడా ఒప్పుకోరు. ఎంతైనా పెరటి చెట్టు మందుకి ఉపయోగించదుగా..శంఖంలో పోస్తేనే తీర్థం, ఆ గూగులమ్మ చెప్పిందే వేదం. అదేమీ తప్పుకాదు. ఇదివరకటి రోజుల్లో, ” మెదడు” ని ఉపయోగించేవారు, ఈరోజుల్లో, ఆ మెదడుకి విశ్రాంతి ఇచ్చి, చేతిలో ఉన్న  smart phone  ని ఓ నొక్కునొక్కుతున్నారు.. No issue..

 ప్రస్థుత విషయం ఏమిటయ్యా అంటే,   ఓ కుటుంబంలో ఉండే పిల్లల విషయం. అంటే ఒక్కో కుటుంబంలో ఎంతమంది పిల్లలుండాలీ అని. ఇదివరకటి రోజుల్లో, ఇంటికి ఎంతమంది పిల్లలుంటే అంత సౌభాగ్యమూ అనుకునేవారు, తమ ఆర్ధిక స్థోమతతో  సంబంధం లేకుండా. ఆరోజుల్లో మన తల్లితండ్రులు అలా అనుకోకపోతే, ఇప్పుడు నేనూ ఉండేవాడినికాదూ, 60 ఏళ్ళపైబడ్డ  ఎవరూ ఉండేవారు కాదు.. కనీసం ఓ అయిదారుగురు పిల్లలుంటేనే కానీ, తోచేదికాదు ఆరోజుల్లో. అలాటివి విన్నప్పుడు మన యువతరం… ”  अरे बाप रे… इत्ना बच्चा..”  అని ఆశ్ఛర్య పడిపోడం. వారిమధ్య సంబంధబాంధవ్యాలు ఎలా ఉండేవీ అన్నది, ప్రస్థుతం, అప్రస్థుతం. పెళ్ళిళ్ళు కూడా చిన్నవయసులోనే అయిపోయేవి. కుటుంబ వ్యవస్థ, ఉమ్మడి కుటుంబాలూ etc..  అవీకూడా లక్షణంగానే ఉండేవి, ఎక్కడో అక్కడా ఇక్కడా తప్పించి. ఆరోజుల్లోనూ పిల్లలు ఉద్యోగరీత్యా దేశవిదేశాల్లో ఉండేవారు. అయినా ఇంట్లో ఓ శుభకార్యం జరిగినా, ఓ పండగొచ్చినా, అందరూ  తప్పనిసరిగా కలిసేవారు ” నిత్యకల్యాణం పచ్చతోరణానికి ” ప్రతీకగా ఉండేది వాతావరణం.ఇంట్లో ఎంతమందిపిల్లలుంటే అంత గర్వంగా భావించేవారు. మరి ఈ పిల్లలందఱూ పెరిగిపెద్దదయ్యేదెట్లా అని అడిగినా, ” ఏదో ఆ నారు పోసినవాడే నీరూ పోస్తాడులెద్దూ.. ” అని నవ్వేసేవారు. మనం పెరిగిపెద్దవలేదూ వారి ఆశీర్వచనంతో?

 కానీ కాలక్రమేణా, జనాల్లో కోరికలూ, ఏదో ఉధ్ధరించేద్దామని ఊహలూ మొదలయ్యాయి. ఇంట్లో అంతమంది పిల్లలుంటే, వీళ్ళని పెంచేదెట్లా అనేసికుని, 70 వ దశకం తరువాత, ఉండాలికాబట్టి ఓ పిల్లా, తనకి తోడుగా ఉండడానికి ఓ పిల్లో, పిల్లాడో చాలూ, అనే పరిస్థితిలోకి వచ్చేశారు. ఒకలా చూసుకుంటే అదీ సరైన పధ్ధతిగానే కనిపించింది.. ముందర ఆడపిల్ల పుడితే, ఇంకోసారి ప్రయత్నం చేసి, ఓ మొగపిల్లాడు పుట్టాడా సరే సరి, లేకపోతే ఇద్దరు చాలనుకునేవారు.. మరీ ఎక్కడో తప్ప, ఇంటికి ముగ్గురూ, అంతకన్నా ఎక్కువా  పిల్లలుండడం చాలా అరుదు.ఈరోజుల్లో ఓ పిల్లనో పిల్లాడినో పెంచిపెద్దచేసి మంచి చదువులు చెప్పించడానికి లక్షల్లో ఖర్చవుతోంది. భార్యాభర్తలిద్దరూ ఉద్యోగాలు చేస్తూండడం వలన ఎలాగోలాగ బాగానే వృధ్ధిలోకి తెస్తున్నారు. కానీ రోజులు గడిచేకొద్దీ, ఒక్కరితోనే సరిపెట్టేసికుంటున్నారు. ఆ ఉన్నవాళ్ళనే బాగా పెంచితే చాలూ అనుకుంటున్నారు.  No problem…

 కానీ ఈవేళ న్యూస్ పేపరులో ఓ వార్త  చదివిన తరువాత నవ్వొచ్చింది. అలాగే  ఆంధ్రప్రదేశ్ ముఖ్యమంత్రిగారి  ఉవాచ… ” నేటి తరం కుటుంబ నియంత్రణ పద్ధతులను పక్కన పెట్టి.. ఒకరి కంటే ఎక్కువ మంది పిల్లలను కనాలని ఆంధ్రప్రదేశ్ ముఖ్యమంత్రి చంద్రబాబునాయుడు అన్నారు. విజయవాడలో శనివారం క్రీడా అవగాహణ సదస్సులో ప్రసంగిస్తూ ఆయన కుటుంబ నియంత్రణపై ఆసక్తికర వ్యాఖ్యలు చేశారు. రాష్ట్రంలో జనన మరణాల రేటు సమానంగా ఉంది. దీంతో రాబోయే కాలంలో యువత సంఖ్య తగ్గిపోయే ప్రమాదం ఉంది. దీనిపై అప్రమత్తంగా ఉండాలని.. ఈ విషయంలో ఆలోచించాల్సిన అవసరం ఎంతైనా ఉందని చంద్రబాబు చెప్పారు. తాజాగా చేసిన వ్యాఖ్యలు మరింత ఆసక్తి సంతరించుకున్నాయి.  ” , ఇంకా చిత్రంగా ఉంది. ఆ సందర్భంలోనే  ఈ లింకు కూడా చదవండి… అకస్మాత్తుగా నాయుడుగారికి    ఇంత  జ్ఞానోదయం ఎలా  అయిందబ్బా?  ఎంతైనా రాజకీయ దురంధరులాయె. తనకు ఎలాగూ సమస్యలేదుకదా, పోతే ప్రజలే మట్టికొట్టుకుపోతారూ, అంతేసిమంది సంతానాన్ని పెంచలేకా, తనూ,  తనకున్న కొడుకూ చల్లగా ఉంటే చాల్లెద్దూ అనా?

 చెప్పడమంటే చెప్పేశారు కానీ, ఈరోజుల్లో ఒక్క పిల్లో, పిల్లాడో పుట్టించడానికే టైముండడం లేదాయె, అధవా టైమంటూ ఉన్నా, 40 ఏళ్ళకి మగాళ్ళూ, 35 ఏళ్ళకి ఆడవారూ, పెళ్ళిళ్ళు చేసికుంటూన్న ఈ రోజుల్లో  , అంత వయసొచ్చిన తరువాత, వచ్చే శరీరమార్పులతో, అదికూడా కష్టతరమైపోతోంది.. కిం కర్తవ్యమ్ ?  ఓవైపునేమో,  దేశ సమస్యలకన్నిటికీ జనాభా వృధ్ధే కారణమంటారు, ఇంకోవైపునేమో నాయుడుగారేమో ఇలా మాట్టాడుతున్నారు ఎలాగబ్బా?

 మొత్తానికి భూమి గుండ్రంగానే ఉందనీ, ఉంటుందనీ తేలిపోయింది. ఇంకా ఎన్నెన్ని మార్పులొస్తాయో చూడాలి…

సర్వేజనా సుఖినోభవంతూ

  తిన్నతిండి అరక్క చేసే పనుల్లో ఒకటి- ఈరోజుల్లో తెలుగు సినిమా చూడ్డం. అదే నిన్న చేసిన పని. మొన్న ఏదో మా బంధువుల ఇంట్లో పెళ్ళి కి వెళ్ళి, తిరిగి ఇంటికొచ్చేటప్పటికి అర్ధరాత్రి దాటింది. పొద్దుటే, తెలుగు పుస్తకాలు తెచ్చుకోడానికి, స్టేషనుకి వెళ్ళి , వస్తూంటే, అబ్బాయి ఫోనూ… ” సాయంత్రం తెలుగు సినిమాకి వస్తారా.. ” అంటూ.. పిల్లలతో ఇంకొంచంసేపు గడపొచ్చూ అనుకుని, సరే అని , మా ఇంటావిడకి ఫోను చేసి చెప్పాను.. స్వయంగా సినిమాలకి వెళ్ళి , వాటికయ్యే ఖర్చూ, ఆ థియేటరులోని , భయంకరమైన డాల్బీ సౌండూ, భరించే ఓపిక లేక, అసలు థియేటరుకి వెళ్ళి సినిమాలు చూడ్డమే మానుకున్నాము.. అలాగని మేమేదో జీవితంలో ఏదో కోల్పోయామని కూడా అనుకోవడం లేదు. మహా అయితే, ఇంకో తెలుగువారెవరైనా, ఫలానా సినిమా చూశామూ, మీరు కూడా చూశారా అన్నప్పుడు,  అయ్యో, ఇదివరకటి రోజుల్లోలాగ ఏదో పాత సినిమాలు కాకుండా, ఆంధ్రదేశంలో రిలీజైనరోజే, పరాయి రాష్ట్రాల్లోకూడా రిలీజవుతున్నప్పుడు కూడా, అలాటి సదావకాశాన్ని సద్వినియోగపరచుకోలేదే అని అనుకుంటూంటాము.. అలాటి భావోద్వేగాలకి లోనైనప్పుడు మాత్రం ఓ తెలుగు సినిమా చూసి, పాపప్రక్షాలణ చేసికోవడం. ఓ సినిమా చూడ్డం, మళ్ళీ ఓ రెండు సంవత్సరాలపాటు, సినిమా యాడ్లుకూడా చూడకపోవడం. జీవితం బాగానే వెళ్ళిపోతోంది.

 ఏదో ఉన్నవాళ్ళకంటే ఇంకొంచం బాగా చేస్తూన్న, అల్లు అర్జున్  సినిమా కదా, పోనీ వెళ్దామూ అనుకున్నాము.   అసలు ఆ సినిమా ఏమిటో, కథేమిటో, ఒక్కో సీనులో పదేసిమందిని, ఒక్కోసారి హీరో, ఇంకోసారి హీరో  చంపేయడమేమిటో, మాట్టాడితే అయిటం  సాంగులేమిటో , అస్సలర్ధం అవలేదు.  పైగా, పరాయిరాష్ట్రాల్లో తెలుగేతరులని కూడా హింసించడానికి,  Subtitles  ఒకటీ.. పాటల లిరిక్స్ తో సహా..   ఇవన్నీ సరిపోవన్నట్టు, హీరో ఇదివరకు ఆర్మీలో పని చేశాడని , మాటలద్వారా తెలిసింది. ఈ హీరో బయటకొచ్చేయడం వలన, మన దేశ సరిహద్దులు , ఎంత పటిష్ఠంగా ఉన్నాయో తెలిసింది.  హీరోయిన్  ఒక  MLA  ట. శుభం. ఇప్పుడర్ధమవుతోంది, మన శాసనసభలు అంత దరిద్రంగా ఎందుకుంటున్నాయో.. ఎప్పుడుచూసినా హీరోలతో డ్యాన్సులు చేస్తూంటే, ఇంక ప్రజలగురించేం పట్టించుకుంటారు మరీ? అలాగని పట్టించుకోవడం లేదూ అనడానికీ లేదూ… పట్టించుకున్న ఓ విషయమూ flop show  అవుతుంది. ఇంక హాస్యమంటారా, కొన్ని కొన్ని డయలాగ్గుల ద్వారా  routine  కి  different  గా తమాషాగానే ఉన్నాయి. ఒక్కో నటుడికీ, మొత్తం సినిమా అంతటికీ ఓ గుప్పెడు డయలాగ్గులూ. ఇదివరకటి రోజుల్లో ప్రముఖ నటులెవరైనా సినిమాలో వేస్తే, ” అతిథి పాత్ర ” లో అనేవారు. ఈరోజుల్లో, హీరో, విలనూ తప్పించి అందరూ “అతిథి పాత్ర” ల్లోనే. ఇంక డ్యాన్సులంటారా, అవేవో రికార్డింగు డ్యాన్సుల్లా ఉన్నాయి.

 అయినా ఈరోజుల్లో, ఏవేవో expectations  పెట్టుకుని, తెలుగు సినిమాకి వెళ్ళడమేమిటీ? అస్సలర్ధంలేని మాట. డబ్బులున్నాయా వెళ్ళు. ఓపికుందా సహించు. లేదంటావా నోరుమూసుక్కూర్చో.. అంతేకానీ, ఇలా  రాయడం వచ్చుకదా అని అవాకులూ, చవాకులూ రాసి, తెలుగువారి మనోభావాలు కించపరచొచ్చా… హన్నా…

టీవీల్లోనూ, పత్రికల్లోనూ ఆ సినిమా గురించి అభిప్రాయాలూ, రివ్యూలూ హోరెత్తించేస్తున్నారే,  మొదటిరోజు ఇన్ని కోట్లూ.. రెండో రోజు ఇన్ని కోట్లూ, ఫలానా హీరో సినిమాకంటే ఇంతెక్కువా అని . పైగా ఒక్కో చానెల్ లో ఆ హీరోయిన్లతో , వచ్చీరాని తెలుగులో ఇంటర్వ్యూలూ. హాయిగా ఇవన్నీ చూసి కాలక్షేపం చేసినా గొడవుండేది కాదు. “చేసిన పాపం చెప్పుకుంటే పోతుందిట ” అందుకే ఈ టపా..  మొత్తం నాకు నచ్చిందల్లా ఆ థియేటరులోని  సీట్లు. హాయిగా కాళ్ళు జాపుకుని  relax  అయ్యేలాగ  సోఫాలు. అదికూడా ఈమధ్యనే మొదలెట్టారుట. మా మనవడు అగస్థ్య  వచ్చి, సీటు కి పక్కనుండే అదేదో నొక్కి, కాళ్ళు బార్లాజాపుకునేటంతగా చేసి, వాడి దారిన వాడు పడుక్కున్నాడు హాయిగా…

 చిన్నప్పుడు చదువుకునేరోజుల్లో ఎప్పుడూ విన్నమాట కాదు ఈ  benchmarకో, కుర్చీమార్కొ. అయినా అంత ఇంగ్లీషు ఎక్కడ వచ్చి ఏడ్చిందీ ( మనలో మనమాట). ఏదో జెవి రమణయ్య గారి గ్రామరూ , లేదా అదేదో  status symbol కోసం Wren and Martin,    గైడ్లకోసం   Lifco Guide– వీటితోనే గట్టెకించేసి, కాలేజీలో కూడా అత్తిసరు మార్కులతో డిగ్రీలు తీసికున్న బతుకులాయె.  ” H ”  ని  ” హెచ్ ” అనకూడదూ, ” ఎచ్ ” అనాలని పిల్లలదగ్గర నేర్చుకున్న అర్భకులం.మొత్తానికి వీధినపడక్కర్లేకుండా లాగించేస్తున్నాము. అయినా ఒక్కొక్కప్పుడు అనిపిస్తూంటుంది– ఈరోజుల్లో యువతరం మాట్టాదే కొన్ని పదాలైతే అసలు అర్ధమే అవదు. మామూలుగా చిన్నప్పుడు కాలేజీలో కెమిస్ట్రీలో  ” K ”  అంటే, అదేదో పొటాసియంకి సింబలని. కానీ ఈరోజుల్లో  ఏదో ” వేలల్లో” చెప్పాలంటే , అదేదో 10 K, 20 K  అనే చెప్తారు. నీజీతం ఎంతా అని కర్మకాలి అడిగేరా  50K  అంటారు.అది నెలకో, సంవత్సరానికో అర్ధం అయి చావదు. ఏమిటో అంతా గందరగోళం.దాంతోటి నా నెలసరి పెన్షన్ ఎంత చెప్పాలో తెలియకుండా పోయింది. అయినా అదేమైనా రత్నాలా మాణిక్యాలా? ఏదో సందర్భం వచ్చిందికదా అని ఎత్తాను.

 ఉద్యోగం చేస్తూన్నరోజుల్లో , అదేదో  Brainstorming  అని విన్నాను.  ఇంటికొచ్చి డిక్షనరీ చూసి, అర్ధం తెలిసికుని, అప్పటినుంచీ , ఎడా పెడా వాడేస్తున్నాను. మామూలుగా  Schedule  ని  షెడ్యూల్ అనే అంటారనుకునేవాడిని. అదేం కర్మమో, స్కెడ్యూల్  అనాలిట. అలాగే  often  ని ఆఫ్టెన్ అనాలిట. తెలుగు భాష ఎలాగూ అపభ్రంశం అయిపోయింది, పోనీ ఆ ఇంగ్లీషునేనా వదులుతారేమో అంటే అదీ లేకుండా పోయింది.

ఇప్పుడు మనం మాట్టాడుకుంటున్నది benchmark  కదూ. ఏరోజున ఒలింపిక్స్ లో నాడియా కొమెనాచి, 10 కి 10 తెచ్చుకుందో, అప్పటినుంచీ, మన దైనందిక కార్యక్రమాలు కూడా అలాగే ఉండాలనుకుంటున్నారు. ఇదివరకటి రోజుల్లో, నూటికి 60 పైన వస్తే, ఎంతో గొప్పగా చెప్పుకునేవారు. 70 దాటితే డిస్టింక్షన్ అనేవారు. కానీ ఈరోజుల్లో– నూటికి 95 వచ్చినా,  తక్కువమార్కులు వచ్చాయని, ఆత్మహత్యలు చేసికునే విద్యార్ధులని చూస్తున్నాము. అంతా కలికాలం.

 వచ్చిన గొడవల్లా ఏమిటంటే ఈ  benchmarకులు ఇళ్ళల్లోక్కూడా వచ్చేసి ప్రాణం తీస్తున్నాయి. ఉదాహరణకి  ప్రతీదానికీ ఓ  benchmark  వచ్చేసింది. ఇల్లంతా అద్దంలా మెరిసిపోవాలి. అసలు పనిమనుషులే దొరకడం లేని ఈరోజుల్లో, వాళ్ళని ఒకటికి రెండుసార్లు, ” చీపురు నొక్కి  తుడూ.. ఓసారి “పోచా ” చేసినతరువాత, ఆ గుడ్డ పిండూ..” అని సతాయిస్తే ఉంటారా ఆ పనిమనుషులూ? పైగా తోటి పనిమనుషుల దగ్గర ” యాగీ ” కూడా చేసేస్తారు. ” అక్కడ పనికెళ్ళొద్దు.. ఆవిడ ఓ పెద్ద మహంకాళి … ఎంతచేసినా మళ్ళీమళ్ళీ చేయమనే అంటుంది… ఈమాత్రం  పనే దొరకదా ఏమిటీ..” అని. వాళ్ళకి స్వేఛ్ఛా స్వాతంత్రాలున్నాయి కాబట్టి, పని మానేస్తారు. కానీ, రిటైరయినప్పటినుంచీ ” డొమీనియన్ ప్రతిపత్తి” లోనే ఉక్కిరిబిక్కిరవుతున్న భర్తల మాటేమిటీ?  పక్కమీద దుప్పటీ సరీగ్గా వేయకపోతే తప్పు. ఏ కాఫీయో, చాయో తాగేటప్పుడు జుర్రుమని శబ్దం చేస్తే తప్పు. చేతులు కడుక్కున్నతరువాత, ఏ కర్టెన్ కో తుడిస్తే తప్పు. వారానికి కనీసం రెండుసార్లైనా, Colin తో  అద్దాలూ, ఫ్రిజ్జీ తుడవకపోతే తప్పు. ఏదో బావుందికదా అని ఏ లేతరంగు చొక్కాయో, ఫ్యాంటో వేసికుంటే రెండో రోజుకి మార్చేయాలి..  వారానికోసారి ఫ్యాన్లు తుడవకపోతే తోచదు, ఓపిక లేకపోయినా సరే. ఆవకాయకాయకి టెంక ఉందో లేదో చూసి తేకపోతే తప్పు.లోపల టెంకుందో లేదో ఎలా తెలుస్తుందీ? కొట్టువాడుందంటే ఉన్నట్టే కదా… 

 ఈ ఈతిబాధలూ, benchmark  లూ భరించలెక, ఏ హిమాలయాలకో వెళ్ళిపోదామన్నంత కోపం వస్తుందంటే రాదు మరీ?  పెట్టే బేడా సద్దుకుంటూంటే గుర్తొస్తుంది– అక్కడ కందా బచ్చలి కూరా, అరటికాయ ఆవ పెట్టిన కూరా చేసి, ముక్కలపులుసుతో  సుష్టుగా భోజనం ఎవరు పెడతారూ అని. పాపం తను మాత్రం అడిగిందేమిటీ.. ఇల్లు శుభ్రంగా ఉంచండీ. ఏ వస్తువు దాని చోట్లో పెట్టండీ అనే కదా. ఉద్యోగంలో  మనం ఉన్నంతకాలమూ పాపం తనేకదా చూసుకునేదీ. పిల్లలు స్కూళ్ళకీ, భర్త ఉద్యోగానికీ వెళ్ళడంతో  హాయిగా ఇల్లు అద్దంలా ఉంచుకునేది. ఇప్పుడు కదా, ప్రతీదాంట్లోనూ వేలెట్టే  భర్తలు ఇంటిపట్టున ఉంటున్నదీ?

  మోదీగారైతే ” స్వఛ్ఛ్ భారత్ ” అని ఇప్పుడు మొదలెట్టారు కానీ, మన ఇంటి ఇల్లాళ్ళు , సంవత్సరాలతరబడి చేస్తున్నారు.. చేస్తూనే ఉంటారు. వాళ్ళ  Benchmark  10/10 కదా….

చిన్నప్పుడు స్కూల్లో చదువుకునేటప్పుడు,   అర్ధసాంవత్సరిక (  Half yearly),  సాంవత్సరిక (  Annual )  పరీక్షలముందు, ప్రతీనెలా  అవేవో స్లిప్ టెస్టులు (  Sliptests)  అని ఉండేవి గుర్తుందా? ఏదో పరీక్షలముందు రాత్రిళ్ళు టీ లు తాగేసి, బట్టీ పట్టేసి, మర్నాడు ఏదో రాసేద్దామనుకునే, నాలాటి వాళ్ళకు ఇదో పెద్ద గండం. ఎక్కడ సుఖపడిపోతామో అని, ప్రతీ నెలా ఇదో గోలా. ఏడాదంతా చదవమంటే ఎలా కుదురుతుందమ్మా?  అయినా అప్పుడు నేర్చుకున్న ప్రపంచ చరిత్రా, హిందూ దేశ చరిత్ర, ఛందస్సూ, ఇవన్నీ భావి జీవితంలో ఏముపయోగించాయంటారు?  చదివిన చదువుకీ, చేసిన ఉద్యోగానికీ ఎక్కడా సంబంధం లేదు. ఎలాగోలాగ ఓ డిగ్రీ తగిలించుకుంటే ఉద్యోగాలు వచ్చేవి ఆరోజుల్లో.ఇప్పుడంటే అవేవో  creative skiళ్ళూ, సింగినాదం కావాలంటున్నారు..

ఉద్యోగంలో చేరిన తరువాత, మనం ఆ ఏడాదంతా సరీగ్గా పనిచేశామో లేదో, ఆఫీసరుకి ఒంగి ఒంగి సలాములు పెట్టామో లేదో అనే ప్రాతిపదిక మీద, ఆ ఆఫిసరు , తన కింద పనిచేస్తున్న వారిగురించి, ACR ( Annual Confidential Report)  రాసేవాడు. ఆఫీసర్లందరూ నిజాయితీగా ఉండేవారా అంటే చెప్పడం కష్టం. వారితో మన ప్రవర్తన ఆధారంగా రాసిన సందర్భాలూ చూశాను.. ఎంతైనా 42 ఏళ్ళు పనిచేశానుగా..   మన దారిన మనం నిజాయితీగా ఉంటే గొడవే లేదు అలాకాకుండా ఉన్న ఆఫీసరుకి ” కాకా” పట్టి, రోజులు గడిపేసికుంటే  జరిగే పని కాదు. ఆ తరవాత వచ్చినవాడినీ, ఆ తరవాత వచ్చినవాడినీ… అలా ఉద్యోగ జీవితంఅంతా ఎవరోఒక పైవాడికి దాసోహం అంటునే ఉండాలి. ఎందుకొచ్చిన బతుకూ? గవర్నమెంటు సర్వీసులో, పనితనం చూసేవాడెవడూ ? మనం ఫలానా క్యాటిగరీలో ఉన్నామా లేదా, ఉన్నట్టైతే ఈ ACR  లూ అవీ ఉత్తుత్తివే. అయినా చేతిలో పనున్నప్పుడు భయపడ్డం ఎందుకూ?  అయినా ఈ ACR  లు ఏవో ఉధ్ధరించేస్తాయని కాకపోయినా, చెడ్డగా రాస్తే చిరాగ్గా ఉంటుంది. గమ్మత్తేమిటంటే, బాగా రాసినప్పుడు ప్రమోషన్లు రాలేదు.అదృష్టం ఏమిటంటే 42 ఏళ్ళూ, ఎవరిచేతా మాటపడకుండానే రిటైరయ్యాను.

పైచెప్పిన   ACR  లనె ఈరోజుల్లో అవేవో   Appraisals  అంటారుట. ప్రతీ ఏడాదీ , ప్రెవేటు కంపెనీల్లో  ఎప్పుడు  విన్నా వీటి గొడవే. పైగా ఈ appraisals  ని బట్టే, ఆ ఏడాది  ఉద్యోగం ఉంటుందా, ఊడుతుందా కూడా తేలుస్తారుట. వామ్మోయ్, గవర్నమెంటులో మరీ ఇంత సీరియస్సు కాదు.

ఇవన్నీ ఓ ఎత్తైతే, ఇళ్ళల్లో భార్యలు చేసే  appraisals  ఇంకోలా ఉంటాయి. ఈ ఏడాదిలో, ఎన్ని సినిమాలకి తీసికెళ్ళాడూ, ఎన్నెన్ని ఊళ్ళు తిప్పాడూ,  కొంచం వయసొచ్చిన తరువాత ఎన్నెన్ని పుణ్యక్షేత్రాలకి తీసికెళ్ళాడూ, ఆ వెళ్ళినప్పుడు ఏ స్టార్ హొటల్లోనే ఉన్నామా లేక  ఏ దేవస్థాన సత్రంలోనేనా? విడిగా వెళ్ళామా, లేక టూర్లవాళ్ళతో వెళ్ళామా, విడిగా వెళ్తే ఏసి 2  లేక స్లీపరా?  On a scale of 10  ఇన్నేసి ఉంటాయి. , వీటన్నిటినీ ఎలాగోలాగ నెగ్గుకురావొచ్చులెండి, ఏదో ఇద్దరికీ హాయిగా బతికేటంత పెన్షనెలాగూ ఇస్తున్నారాయె, బాధ్యతలుకూడా లేవు. ఎవరికో దాచిపెట్టాలని కూడా లేదు. పిల్లలు వాళ్ళంతటివారు వాళ్ళైన తరువాత అలాటి బాధ్యతలు కూదా తగ్గుతాయి. హాయిగా ఆడుతూ పాడుతూ గడిపేయొచ్చు. మరి అలాటప్పుడు ఈ   భవిష్యత్తుని నిర్ణయించే ఈ  appraisals  గొడవేమిటీ అనుకుంటున్నారు కదూ.. అక్కడికే వస్తూంట…

 మన ఇల్లాళ్ళలో కొందరికి వేసవికాలం వచ్చిందంటే ఊరగాయలు స్వయంగానే పెట్టాలనుకుంటారు, మార్కెట్ లో ఎన్నిరకాల ఊరగాయలు దొరుకుతున్నా సరే. అదో తృప్తీ వాళ్ళకి.బయట దొరికే ఊరగాయల్లో ఏం నూనె వాడాడో ఏమిటో, ఆవపిండీ, కారం ఈరోజుల్లో ఎక్కడ చూసినా కల్తీయే కూడానూ. పోనిద్దూ ఒంట్లో ఓపికున్నంతకాలం ఓ యాభై కాయలు ఒరుగులుగానూ, ఇంకో నలభై కాయలు ఆవకాయా, మాగాయా కలిపేస్తే, పిల్లలు కూడా తింటారూ  అదేమైనా పెద్ద బ్రహ్మవిద్యా ఏమిటీ అని అనుకుంటారు. ఆశయం మహోన్నతమైనదే. కానీ ఆచరణలో బలైపోయేవాడు ఏ పనీపాటా లేకుండా రిటైరయి ఇంట్లో కాళ్ళకీ చేతులకీ అడ్డుపడే మొగుడు.దగ్గరలో ఉండే ఏ మాల్ కో వెళ్ళి నువ్వులనూనె, కారం, ఆవపిండీ, ఉప్పూ, ఓ ఇంగువడబ్బా తెచ్చికోడం… దానికి తోడొస్తారు. ఆ తెచ్చినవన్నీ ఆవకాయ గుండ  కలిపేసి ఇంక కాయలు వర్షం పడేలోపలే తెమ్మని రోజూ గుర్తుచేస్తారు. గత 43 ఏళ్ళ అనుభవ దృష్ట్యా, ” పోనీ నువ్వుకూడా వస్తావేమిటీ.. ఆ కాయలేవో నువ్వే చూసుకోవచ్చు..” తో మొదలవుతుంది. అబ్బే వాళ్ళా లొంగేదీ.. భార్య :-    ఆమాత్రం దానికి ఈ ఎండలో నేనెందుకులెండి, మీరే  మంచి కాయలు, టెంక పట్టినవేవో చూసి తెచ్చేయండి..ఇన్నేళ్ళనుండీ తేవడం లేదూ.. మీ సెలెక్షన్ ఫరవాలేదులెండి..  భర్త : – ఎన్నికాయలూ ?.. భార్య: ఎంతోకాదులెండి.. ఈ గిన్నెతో నాలుగు గిన్నెలు చాలు..  ఆ గిన్నేమిటో ఆ కొలతలేమిటో ఛస్తే అర్ధం అవదు ఈ బక్క ప్రాణికి. పోనీ ఆ గిన్నేదో తీసికెళ్తేనో..  భార్య ఓ చూపు ( ఈమాత్రానికి ఆ గిన్నెందుకండీ అనే అర్ధం లో ) చూసేసరికి గిన్నె వదిలేసి, మార్కెట్ కి బయలుదేరడం.వాళ్ళు మాత్రం  ససేమిరా కాయలకోసం మార్కెట్ కి రారంటే రారు. సెలెక్షన్ ప్రాసెస్ లో వీళ్ళుకూడా ఉండి, ఆ కాయలు కోసిన తరువాత బాగాలేకపోతే, చివాట్లేయడానికి ఎవరో ఒకరుండొద్దూ? దానికన్నమాట. ఈ విశాల హృదయం.. కానీ భర్తపడే మానసిక ఒత్తిడి ఎవరికి తెలుస్తుందీ? ఆ నాలుగ్గిన్నెల కొలత గుర్తుపెట్టుకోవాలి. టెంక ఉండేటట్టు ముక్కలు కోయించాలి. మళ్ళీ తక్కువైపోతాయేమో అని ఇంకో కిలో కోయించడం. మొత్తం అన్నీ ఓ ఆటోలో వేసికుని కొంపకి చేరడం. ఇదిగో  ఈ ప్రకరణం అంతా   part and parcel of annual appraisal  అన్నమాట. పాసయ్యామా, ప్రతీరోజూ ధోకా లేకుండా కొత్తవకాయ, లేదా పాతావకాయే.  By the way…  నిన్నటి టెస్టులో పాస అయినట్టే కనిపిస్తోంది…

ఈ టపా మొన్నటి రోజునే రాద్దామనుకున్నాను. కానీ పాఠకుల మనోభావాలేమైనా hurt  అవుతాయేమో అని నోరుమూసుక్కూర్చున్నాను. అసలు అర్ధం ఏమైనా ఉందా? ” అమ్మ ” గురించి అసలు ప్రత్యేకంగా చెప్పుకోవాల్సిన అవసరం ఏమిటీ? అదీ సంవత్సరంలో ఒక్కరోజా? అసలు బుధ్ధి అనేదేమైనా ఉందా? మన అస్థిత్వానికే కారణభూతురాలైన ” అమ్మ” గురించి . ఆ ఒక్కరోజే  గుర్తుచేసికోవాల్సిన దౌర్భాగ్య పరిస్థితుల్లో ఉన్నామన్నమాట.మనకి జన్మ ఇచ్చినప్పటినుండీ, ఒళ్ళు దాచుకోకుండా, ఒక్కమాటనకుండా , ఒంట్లో ఓపికున్నంతకాలమూ, తన పిల్లలకీ, వాళ్ళ పిల్లలకీ, ఇంకా బతికుంటే వాళ్ళ  వాళ్ళ పిల్లలకీ సేవలు చేయడమే. ఏ విదేశాల్లోనో ఉండే పిల్లలు తమ అవసరార్ధం అంటే పురుళ్ళకీ, పుణ్యాలకీ, ” అమ్మ” నే పిలుస్తారు.  నాన్న   Buy one get one లో బాపతు. పాపం ఆ వెర్రితల్లి సప్తసముద్రాలూ దాటి, తన పిల్లల పిల్లలకి సేవలు చేస్తుంది. ఆ పసిబిడ్డకి నడుం నిలిచేటైముకో, లేక అవతలివైపు జంట వచ్చేసరికో, వీళ్ళకి రిటర్న్ ఫ్లైట్.  ప్రపంచంలో  Taken for granted  ప్రాణి అనే వ్యక్తి ఉన్నారా అంటే, ఆ వ్యక్తి  ” అమ్మ” అని ఢంకా బజాయించి చెప్పొచ్చు..

శలవలొచ్చేసరికి  అటకమీంచి ఆటసామాన్లు తీసి దులిపినట్టుగా, ఈ  Mothers Day  వచ్చేటప్పటికి, ఓ చీర కట్టి ఓ ఫొటో తీయించేసికుని, ప్రపంచం అంతా చాటుకోవడం– చూడండి మా అమ్మని ఎంత ప్రేమగా చూసుకుంటున్నామో అని. ఆవిడేమైనా ఎప్పుడైనా ఏదైనా అడిగిందా? తన పేగు చించుకొచ్చిన బిడ్డలు క్షేమంగా ఉంటే చాలనుకుంది. ఇదివరకటి రోజుల్లో బిడ్డలకి జన్మ ఇవ్వడానికి ఎన్నిసార్లు పునర్జన్మ ఎత్తిందో? పైగా ఆరోజుల్లో, ఇప్పటిలాగ ఎనెస్థీసియాలూ గట్రాకూడా ఉండేవి కావు. పళ్ళు బిగపెట్టుకుని నొప్పి సహించి, మనల్ని ఈభూమ్మీదకి తెచ్చిన తల్లి.   ఆవిడేమీ మణులూ మాణిక్యాలూ అడగలేదు. రోజుకోసారి తన బిడ్డ ఆఫీసునుంచి వచ్చేటప్పుడో, ఆఫీసుకి వెళ్ళేటప్పుడో, ఒక్కసారి… ఒక్కటంటే ఒక్కసారి  ” ఎలా ఉన్నావమ్మా..” అని అడిగితేచాలు, కొండెక్కేసినంత సంతోష పడే అల్ప సంతోషి.

అంతేకానీ, వేలంవెర్రిలా కవితలూ, ఫోటోలూ పెట్టేసికుంటే ఒక్కొక్కప్పుడు  ” అతి” గా కనిపిస్తుంది. ప్రస్తుత వాతావరణంలో ” అమ్మ ” ఓ ఫోటోకి  Model  లాగానో, లేక ఓ కథకో వ్యాసానికో ఇతివృత్తంగానో కనిపిస్తోంది.. అంతేనేకానీ, నిజంగా అమ్మమీద అభిమానం ఉన్నవారు, ఇంత పబ్లిసిటీలిచ్చుకుని, ఊరంతా చెప్పుకోవాల్సిన అవసరం లేదు.

ఆవిడేమైనా  One Day Wonder  కాదుగా.జన్మజన్మలకీ గుర్తుపెట్టుకోవాల్సిన తల్లి.మన జీవితాంతం గుర్తుపెట్టుకోవాల్సిన ఒకే ఒక అమ్మ. ఈ సందర్భంలో… పచ్చినిజాన్ని ఆవిష్కరించిన ఓ మచ్చుతునక…

ఏమిటో ఈరోజుల్లో ఎవరినోట విన్నా ఇదేమాట.. ప్రెవేటు కంపెనీలో ఉద్యోగానికి వెళ్తే ముందర  ఈ  soft skills  అనేవున్నాయా లేదా చూస్తారుట.. ఎంతైనా మట్టిబుర్రకదా, దీనర్ధమేమి తిరుమలేశా అని వెదికితే ”  Soft skills is a synonym for “people skills.” The term describes those personal attributes that indicate a high level of emotional intelligence” అని తెలిసింది. EQ  గురించి ఇక్కడ చదివాను.. ఓరి మీ ఇల్లుబంగారంగానూ ఇదన్నమాట అని నవ్వుకున్నాను.  వీటిని skills  అంటారన్నమాట. మా చిన్నప్పుడు ఏదో ఒక విషయంలో ఇలాటివి లేని మనుషులే ఉండేవారు కాదూ. ఇప్పుడంటే గూగులమ్మలూ వాళ్ళూ వచ్చేసి, ప్రతీదానికీ బధ్ధకం పెంచేశారు కానీ, ఆరోజుల్లో ఇలాటివేమైనా చూశామా పెట్టామా? ఈరోజుల్లో ప్రతీదానికీ, తుమ్ముకీ దగ్గుకీ ఆ గూగులమ్మే దిక్కు. ఏదైనా అవసరం వస్తే, ఆ  Just Dial  కి ఫోనుచేసి నెంబరడగడం. పాపం పాపాల భైరవుడిలా, తద్దినాలకి బ్రాహ్మలు ఎక్కడ దొరుకుతారో దగ్గరనుంచి ప్రతీదానికీ శాంతంగా వివరాలందిస్తాడు కాబట్టి, కాలక్షేపం చేసేస్తున్నారు ఈనాటి యువతరం , వీధిన పడకుండా.

కానీ ఇలాటి సదుపాయాలు లేకుండానే . ఆరోజుల్లో ప్రతీ ఇంట్లోనూ ఎవరో ఒకరికి ఉండేవే, ఆడ, మగ వారికి. అలాగని వారు వాటిని స్వార్ధంతో కాకుండా, అందరికీ ఉపయోగించేవారు. ఒక్కోప్పుడు చిరాగ్గానూ ఉండేది అనుకోండి.కొన్ని ఉదాహరణలు చూద్దాం– ఓ ఇంట్లో ఒకావిడకి అప్పడాలూ, ఒడియాలూ పెట్టడం వెన్నతో నేర్పిన విద్య. ఆ విషయం,  అందరికీ ఎలా తెలుసూ అనకండి, వాటిని ఏ నులకమంచంమీదొ, ఎండలో ఆరపెట్టినప్పుడు, పక్షులురాకుండా ఆవిడే చూసుకునేది. వీధిలో పోయేవారందరికీ తెలిసేది ఓహో ఈ తల్లేనన్నమాట అప్పడాలు పెట్టిందీ, అందుకేనేమో ఆ ఎండలో చూరుకింద కూర్చుని కాకుల్ని తోలుతోందీ..ఆ అప్పడాలుకూడా వీధివీధంతా తలో పదో పంచేవారు. దానితో ఆవిడకి అప్పడాలు/  ఒడియాలు పిన్నిగారని పేరొచ్చేసేది. దానితో ఆ అగ్రహారంలో ఎవరింట్లో అప్పడాలూ, ఒడియాలు ( పిండివీ, బూడిదగుమ్మిడికాయవీ, రెండు వెరైటీలూ ) పెట్టాలన్నా ఆవిడకే కబురెట్టేవారు. అప్పడాల పిన్నిగారని పేరొచ్చేసింది.అలాగే ఆ ఇంటి పెద్ద గారు పనసపొట్టు కొట్టడంలో సిధ్ధహస్తులు.. అదేమైనా ఆషామాషీ పనా? ఎంత ఒడుపుండాలీ?  ఆ పొట్టుతో . ఆవపెట్టి కూర చేస్తే, వెన్నలా గొంతుకలోకి వెళ్ళాలి. అదీ పనసపొట్టంటే. . అంతేనే కానీ ఈరోజుల్లోలాగ గ్రైండర్ లో తిప్పే పొట్టూ పొట్టేనా?అవేవో పీసుల్లా ఉంటాయి.

సో ఆ మాస్టారుకి ఆ వీధివీధంతా అభిమానులైపోయేవారు. ఎంతదాకా వచ్చిందంటే, ఎవరైనా వచ్చి  ఫలానా సుబ్బారావుగారిల్లు ఎక్కడా అంటే చెప్పలేరు కానీ, పనసపొట్టు మాస్టారంటే ఠక్కున చెప్పేసేవారు. ఆ ఊళ్ళో ఎక్కడ పెళ్ళి జరిగినా, సంతర్పణ జరిగినా పనసపొట్టు మాత్రం మాస్టారే కొట్టాలి.

 ఎవరికైనా కాలు బెణికినా, తేలు కుట్టినా అదేదో తేలుమంత్రం, ఇరుకు మంత్రం వేసే అమ్మమ్మలూ, బామ్మలూ ఉండేవారు. అలాగే ఏ కావిర్లో వస్తే , ఫలానా మాస్టారి ఇచ్చే ఆకు పసరు పడితేనే తగ్గేది. ఇవన్నీ  soft skills  కాక మరేమిటంటారూ?

ఇవే కాకుండా ఇంకొన్నుండేవి. ఆరోజుల్లో బ్యాటరీ లైట్లుండేవి.  వాటి ఉపయోగాలుకూడా ఎక్కువగానే  ఉండేవి. పెరట్లో కి వెళ్ళడానికో, చీకట్లో ఏ పొలం గట్లవెంట వెళ్ళేటప్పుడో ఉపయోగించేవారు.కానీ, దాన్ని ఎక్కువగా ఉపయోగించక ఓ మూలన పడెస్తే, కొద్దిరోజులకి ఆ బ్యాటరీలు నీరు కారిపోయి, ఎటూ కాకుండా పోయేవి. ఏ ఆదివారం పూటో, ఇంటిపెద్దగారు దీనిసంగతేదో తేలుద్దామని, ఓ సీసామూతలో కిరసనాయిలూ, ఇంకో  మూతలో  కొబ్బరి నూనె, ఓ పాతగుడ్డా పెట్టుకుని. ఆ బ్యాటరీలు తీసేసి, శుభ్రంగా తుడిచి,  దానికున్న బొడిపె దగ్గర ఓసారి ఏ సీనారేకుతోనో గీకి, కొత్త బ్యాటరీలు వేసేసరికి లక్షణంగా వెలిగేది. వీధివీధంతా , వీళ్ళింట్లో పాడైపోయిన బ్యాటరీ లైటు  బాగుచేసేరని తెలిసిపోయేది. ఎవరిద్వారా అంటారా, పనిమనుషులద్వారా. ఇంకేముందీ ఆ వీధిలో ఉండే పాడైపోయిన బ్యాటరీ లైట్లన్నీ వీళ్ళింట్లో ప్రత్యక్షం. కొందరు స్వయంగా తెచ్చీ, కొందరు వారి పిల్లలతో ” మా నాన్న దీన్నోసారి చూడమన్నారు.. ” అంటూనూ. పైగా ఏ బజారులోనో, సంతలోనో కనిపించినప్పుడు హక్కుగా అడగడమోటీ..” బ్యాటరీ లైటు ఎంతదాకా వచ్చిందీ..” అంటూ..

ఈవేళ్టికివి చాలు.. మరికొన్ని  soft skills  ఇంకో టపాలో….

ఒకనొకప్పుడు  ఇంట్లొ పెళ్ళంటే పెద్దహడావిడిగా ఉండేది.. పెళ్ళిచూపులూ,  నిశ్చయ తాంబూలాలు పుచ్చుకుని,ముహూర్తాలు నిశ్చయించుకోగానే,  ఆఇంటికి పెళ్ళికళ దానంతట ఆదే వచ్చెసేది.వంట బ్రాహ్మలు, గాడిపొయ్యిలు తవ్వించడం, చలవ పందిరి వేయడం, బాజా బయంత్రీలు కుదర్చడం, పెళ్ళివారికి ఓ విడిదీ, పెళ్ళికి కావాల్సిన పానకం బిందెలూ, పెళ్ళికొడుకు  ఉంగరానికి  వేలి ఆదె తీసికొవడమూ, మధుపర్కాలూ, ఇలా ఒకటేమిటి, ఓ నెలరోజులు  ముందునుంచీ పన్లు  మొదలెట్టెసేవారు.ప్రతీ పనికీ ఒక్కొరికి బాధ్యత అప్పచెప్పేవారు. వాళ్ళు  చుట్టాలే కానక్కర్లేదు,  చివరి నిముషంలో అభాసు పాలుచేయకుండా ఉండే నమ్మకస్థుడైనా చాలు.. వంట సామగ్రి విషయం, వంట బ్రాహ్మలే చూసుకునేవారు. ఇంట్లో ఓ గదిని ఈ పెళ్ళిసామాన్లు భద్రంగా ఉంచడానికి కేటాయించేవారు.. మళ్ళీ ఆ Store room  కి ఓ incharge. తాళాలాయనదగ్గరే ఉండేవి. ఆయనకి తెలీకుండా ఒక్కవస్తువూ బయటకెళ్ళేది కాదు.

ఇవన్నీ పూర్తయినతరువాత శుభలేఖలు. దగ్గరలో ఉండే ఏ ప్రెస్ లోనో అచ్చేయడానికి , ఇవ్వడం. ఎవరెవరికి పోస్టులో పంపాలో, ఎవరెవరికి స్వయంగా, పొరుగూరైనా సరే వెళ్ళి పిలవాలో, ఎవరెవరికి పోస్టులో పంపినా ఓ సారి ఫోను చేయాలో లాటి వివరాలు తయారు చేసికోడమో, మళ్ళీ ఈ శుభలేఖలో బంధుమిత్రసపరివారం అంటే సరిపోతుందా, లేదా  కుటుంబ సభ్యులందరిపేర్లూ రాయాలా అని చర్చించడం. ఎవరిపేరు వేయకపోతే ఎవరిక్కోపాలు వస్తాయో, మళ్ళీ ఇదో గొడవా. దూరప్రాంతాలవారికి ముందుగానే ఉత్తరాలు రాసి ముహూర్తం తేదీ, టైమూ చెప్పడం,ఉండేది. తరవాతి రోజుల్లో ఫోన్లు చేసి చెప్పి, వారి  ఎడ్రెసు అడిగేవారు, పోస్టులో పంపడానికి. ఇంక కవర్లకి  అంచులకి పసుపు బొట్టెట్టి, కొన్ని బుక్ పోస్టుల్లోనూ, కొన్నిటికి అంటించి అదనపు స్టాంపులు పెట్టి పోస్టు డబ్బాలో పట్టకపోతే, పోస్టాఫీసుకే వెళ్ళి అక్కడే అందజేయడమూ, ఓ పదిరోజులు ముందుగా.    ఓ విధంగా పిలుపైపోయినట్టే. ఊళ్ళోవారికి, పెళ్ళికూతురు చేసే రోజుకి పేరంటానికి పిలవడం. చెప్పొచ్చేదేమిటంటే  పెళ్ళంటే ఇంత హడావిడుండేది.

 ఓ పదేళ్ళు అంటే 21 వ శతాబ్దానికి వచ్చేటప్పటికి, ఈవెంట్ మానేజ్మెంట్లూ గట్రా  మొదలయ్యాయి. ఇంక శుభలేఖలంటారా, పిల్లనో పిల్లాడినో అడగడం, ఎన్ని వేయించమంటారూ అని. పోనీ వాళ్ళైనా చెప్పొచ్చుగా, అబ్బే, నా ఫ్రెండ్స్ ఓ 50 మందిదాకా ఉంటారనేవారు.. పోనీ ఉండనీ అని,ఓ 50 శుభలేఖలు ఇస్తారు. వాడికెక్కడ తీరికా ఇవన్నీ పోస్టుచేయడానికీ, ఓ కార్డు  scan  చేసేసి, email  లో ఫ్రెండ్సందరికీ పంపేయడం. ఆమాటేదో ముందరే చెప్తే, ఆ ఖర్చేనా తగ్గేదిగా. ఒక్కోకార్డూ, పైగా వందల్లో ఉంటుంది. పెళ్ళికొడుకు కదా, ఏమీ అనకూడదూ. కొడుకు పెళ్ళై ఏ అమెరికాకో వెళ్ళిపోయిన తరువాత, వాడిరూమ్ములో ఓ మూల దొరుకుతాయి మిగిలిపోయిన 49 కార్డులూనూ. పోనీ చింపేద్దామా అంటే మళ్ళీ సెంటిమెంటోటీ, అలాగని ఏ పాతపేపర్లతోనో ఇచ్చేద్దామా అంటే, మనసొప్పదాయె.అదో tricky situation which every parent faced.

  క్రమక్రమంగా, ఈ శుభలేఖలకీ రెక్కలొచ్చాయి.. లేనిపోని ఖర్చంతా ఎందుకూ అనుకుని, ఏ web designer దగ్గరకో వెళ్ళి ఒక్కటంటే ఒకటే కార్డు, design చేయించుకుని, తన పేరే రాసుకుని, ఇంకో కార్డు తండ్రిపేర వేయించి, హాయిగా నయాపైసా ఖర్చు లేకుండా, ఏ  Whatsapp   లోనో పంపడం.. మొహమ్మాటానికి రాత్రి 9 తరువాత ఫుకట్ గా ఏ  BSNL  ఫోనులోనో చెప్పడం. పైగా ” రాపోతే ఊరుకోనురోయ్..” అనికూడా చెప్పడం.వచ్చేవాడొస్తాడు, లేనివాడు రాడు. కానీ గొడవంతా ఊళ్ళోవాళ్ళకే. ఏ పన్నెండింటికో ముహూర్తమో, రిసెప్షనో అయితే, ఆ  Uber వాడికి  surgepricing  లో 500 ఖర్చుపెట్టి, గిఫ్ట్ గా కవర్ లో ఓ 501 పెట్టి,, అక్కడ జైల్లోవాళ్ళలాగానో, హాస్పిటల్ లో రోగుల్లానో, లైన్లో పళ్ళాలు పట్టుకుని నుంచుని, భవతి భిక్షాందేహీ అనుకుంటూ బిక్షం వేయించుకుని, మళ్ళీ uber  వాడిని పిలిచి కొంపచేరడం. మధ్యలో లైన్లో నుంచుని, మొహంమీద  రాని నవ్వు పులుముకుని, ఓ ఫోటో తీయించుకోడం. హాయిగా కొత్తావకాయవేసికుని ఇంట్లో తినక, ఎందుకొచ్చిన రిసెప్షన్లూ? మనం వచ్చేమా లేదా అన్నది ఎవడికీ పట్టింపుండదు.  ఉన్నామో ఊడేమో పట్టింపుండదు. అంతా గుంపులో గోవిందా…

 కానీ గుళ్ళోలింగాన్ని మింగేవాడొకడైతే, గుడినే మింగేవాడూ ఉంటాడు. పై పెట్టిన ఫొటో బావుంది కదూ.. అందుకనే ఈరోజుల్లో సంబంధ బాంధవ్యాలు అలా దిగజారిపోయాయి….

    సాధారణంగా  ఎవరి అభిరుచిని బట్టి , వారికి నచ్చిన పుస్తకం చదవడమో, లేక ఏదో సినిమా చూడడమో చేస్తారు.. ఇదివరకటి రోజుల్లో ప్రసారమాధ్యమాలు , మర్నాడు సాయంత్రం, అంతకుముందురోజు అర్ధరాత్రిదాకా వచ్చిన వార్తలకే పరిమితమయ్యే వార్తాపత్రికలు, రేడియో మాత్రమే.. కాలక్రమేణా టీవీలూ, ఈరోజుల్లో అయితే   ” मुठ्ठी मे दुनिया ” అంతర్జాలమూనూ.  ఎక్కడైనా భూకంపం వచ్చి ఇళ్ళు కదిలేసరికల్లా, ప్రపంచం అంతా క్షణాల్లో తెలిసిపోతోంది.. క్షణాలేమిటీ, భూమి కంపించేది కొన్ని సెకన్లైనా, ఇంకా కదలడం ఆగేలోపలే తెలుస్తోంది. ఇంత వేగంగా ప్రపంచం ముందుకుదూసుకుపోతూంటే, ఇంకా  ఏడు తరాలూ, బంధుత్వాల గురించీ ఆలోచనలకి స్థానం ఎక్కడుంటుందీ?  इषारा काफ़ी है…  నేనెక్కడికి వెళ్తున్నానో ఊహించేసుంటారు కదూ. ఎంతైనా మీ ఆలోచనలముందర మేమెంతా? తాబేలూ కుందేలు కథలోలాగ  జీవితాంతం తాబేళ్ళమే.. ఏమిటో ఆనాటి సంబంధ బాంధవ్యాలూ, ఆత్మీయతలూ పట్టుకు వేళ్ళాడుతూన్న వాళ్ళం.  అవన్నీ  outdated  అని తెలుసుకోడానికి ఇంకొంత టైము పడుతుందేమో. ఆలోపులో పుణ్యకాలం కాస్తా వెళ్ళిపోతుంది.

 అయినా, టివీల్లో వచ్చే ” జబర్ దస్త్ ” లాటి దౌర్భాగ్యపు కార్యక్రమాలూ, ఎప్పుడు ఎవరి పీకనొక్కుదామా అని చూపించే సీరియళ్ళకీ అలవాటు పడ్డ ప్రాణాల కి ఈ సెంటిమెంట్లు ఎక్కడ అర్ధమవుతాయీ?  గత నాలుగురోజులుగా ప్రతీ  Social network  లోనూ, పేపర్లలోనూ హోరెత్తించేస్తున్నారు.   ఈరోజుల్లో వ్యవహారం ఎలా ఉందంటే, day in and day out  ఏదో ఒక పాటనో, ఎవరో ఓ వ్యక్తి గురించో, లేక ఓ సంస్థ గురించో ప్రేక్షకులని  bombard  చేసేస్తే చాలు. సగం పనైపోయినట్టే. సదరు విషయం ఓ సెలెబ్రెటీ అయినా అవొచ్చు, లేదా దానిమీద ఓ విపరీతమైన ఏహ్యభావమే నా రావొచ్చు.   Exactly  అదే జరిగింది ఈమధ్యన రిలీజైన  ” బ్రహ్మోత్సవం ” విషయంలో.

 ఓ విషయం చెప్పండి.. అందులో వినకూడని విషయమేమైనా ఉందా, పోనీ మామూలు సినిమాల్లోలాగ double meaning dialogues  ఉన్నాయా, లేక item songs కానీ overexposed heroins కానీ ఉన్నారా. ఆ అమ్మాయెవరికో నడుంమీద ఓ పుట్టుమచ్చ మాత్రమే చూపించారు. అదీ తప్పేనా? అసలు సెన్సారు బోర్డువాళ్ళే షాక్కయుంటారు, ఇది తెలుగు సినిమానా అని. చుట్టాలూ, ఆత్మీయతలూ , సంబంధ బాంధవ్యాల గురించి, గూగుల్ లో వెదకాల్సిన ఈ రోజుల్లో,  సినిమాలో చూపించినవి మింగుడు పడలేదు. పైగా ఆ గూగులమ్మకేం తెలుసూ అసలు ఇలాటివికూడా ఉంటాయని? న్యూక్లియర్ కుటుంబాలకి అలవాటు పడ్డ ఈరోజుల్లో, ప్రతీవాడూ కజిన్ , ప్రతీ పెద్దవారూ అంకుల్, ఆంటీలు గా రూపాంతరం చెందిన ఈరోజుల్లో, అత్తయ్యా, నాన్నగారూ, మావయ్యా ఏమిటీ  just rubbish  కదూ? నచ్చలేదంటే మరి ఎలా నచ్చుతుందీ? మహా అయితే తాత, అమ్మమ్మ, నానమ్మా, అదికూడా తమ పిల్లలని చూడ్డానికి, గుర్తుంటారు. అలాటిది మరీ ఏడు తరాలా   No way.. దేనికైనా అర్ధం పర్ధం ఉండొద్దూ? అసలు తెలుగు సినిమా అంటే ఎలా ఉండాలమ్మా? ఓ హీరో, ఓ కమేడియన్, ఇద్దరు హీరోయిన్లూ, ఆడా మగా తేడా లేకుండా వెకిలివేషాలూ, ద్వందార్ధ డయలాగ్గులూ, ఉంటే గింటే  ఓ ” నిర్భయ” ఘట్టం. అదీ సినిమా అంటే..  అంతేనే కానీ, ఏదో తిరుపతి వెంకన్నని నమ్ముకుంటారు కదా అని ” బ్రహ్మోత్సవం ” పేరుపెట్టి, ఇలా మోసం చేయొచ్చా హ..న్నా..

 ఆ సినిమాలో లోపాలంటారా, చాలానే ఉన్నాయి.  Bulk mail  ద్వారా తెలిసున్న నటులందరినీ పిలిచేసి, అందరికీ తలో లైనూ ఇచ్చారు..కెమేరా, దర్శకుడూ ఎప్పటికప్పుడు  clap  కొడుతూ, తలో సీనూ తీసేశారు. పాపం ఆ ఎడిటర్ గారికి ఖాళీ ఉండుండదు. తనకి నచ్చిన సీన్లని వరసలో copy  చేసేసి paste  చేసి మనమీదకి వదిలేశాడు. తలా తోకా లేదు. ఏదో సుమతీశతకం గురించి ఓ డాక్యుమెంటరీ చూసినట్టుంది. మా అబ్బాయన్నట్టు ఆ ఎడిటర్ గారికి ఇవ్వాల్సిన remuneration  ఇచ్చుండరేమో.  Skype  లోనో,  Facetime  లోనో  తల్లితండ్రులతోనూ, సోదరుడితోనూ మాట్టాడిన అమ్మాయి, తన తండ్రి పోయినప్పుడు ఎక్కడా కనిపించలేదు. రావడానికి టైముండుండదు. ఏసీన్ కీ సంబంధం లేదు. విడివిడిగా ఏ సీనుకాసీను చూస్తే, ఓహో..అలాగా.. అనుకుంటాము. ఏ రిసెప్షన్ కో వెళ్ళినప్పుడు, మరీ కూర ఓ ప్లేటులోనూ, అన్నం ఓ ప్లేట్ లోనూ, మిగిలినవన్నీ తలో ప్లేట్ లోనూ వేసికోముకదా, అన్నిటికీ ఒకే ప్లేట్ కదా.పైగా ఎన్ని ప్లేట్లు తీస్తే , ఆ క్యాటరర్ అన్ని శాల్తీలకి లెక్కేస్తాడు. అందుకే ఓ ప్లేటూ, రెండో మూడో బొచ్చెలూనూ. అలా అన్నిటినీ  పధ్ధతిలో చూపిస్తేనే పుణ్యం పురుషార్ధమూనూ. అందుకే ఇదివరకటి రోజుల్లో అరిటాకులోనో, అడ్డాకుల్లోనో పెట్టేవారు విందుభోజనాలు. అదీతేడా ఈ సినిమా  Intention was noble.. but execution awful.

 చిన్నప్పుడు బలవంతంగా నేర్చుకున్న లెక్కల సబ్జెక్ట్ లో విన్నట్టు గుర్తు. లెక్కలన్నా , కుక్కలన్నా నాకు చచ్చే భయం. అలాగని మిగిలినవాటిలో ధైర్యవంతుడుననీ కాదు. నేను ఈ టపాకి పెట్టిన శీర్షికని  సందర్భానుసారంగా పరిచయం చేద్దామని ఓ తపన.. అంతే. కొంతకాలం వరకూ, వయసుతోపాటు నా భయమూ పెరిగేది. దాన్ని అదేదో  Directly proportional  అంటారుట, గూగులమ్మని అడిగితే తెలిసింది. కానీ  రిటైరయిపోయినప్పటినుండీ  అదికాస్తా reverse  అయింది, కారణం దేనికీ లెక్కలు కట్టాల్సిన అవసరమే లేకపోవడం. ఇంక కుక్కల భయమంటారా, అంతగా చీకటి పడ్డాక బయటకే వెళ్ళడం మానేస్తే సరి. ఇదివరకటిరోజుల్లో షిఫ్ట్ టైమింగుల ప్రకారం డ్యూటికి వెళ్ళాల్సిరావడంతో వీధిన పడేవాడిని.ఆ గొడవే వదిలింది. అర్ధమయిందా ఇప్పుడు ఈ నిష్పత్తుల గోలేమిటో? 

తెలుగులో ఓ సామెత వినే ఉంటారు– ” చదవేస్తే ఉన్న మతి పోయిందిట “. అలాగ చదువెక్కువవుతున్నకొద్దీ , తెలుగు మాట దేవుడెరుగు, సందుసందుకీ ఉన్న  Spoken English, Written English  సంస్థల్లో చేరి, అలనాడెప్పుడో లార్డ్ మెకాలేగారు ప్రోత్సహించిన ఇంగ్లీషు భాషనికూడా   భ్రష్టు పట్టించేస్తున్నారు , ఈ ప్రచార సాధనాలు మొబైళ్ళూ అవీ వచ్చిన తరువాత ! ఒక్క ముక్క అర్ధం అవదు. ప్రతీ పదాన్నీ ” బోనసాయించేశారు”. చిన్నప్పుడు జేవీరమణయ్య గారి గ్రామరు లో చదువుకున్నవన్నీ మర్చిపోయేలా చేస్తున్నారు. ”  d ”   అంటే  ” the ”  అనుకోవాలిట. మేము నేర్చుకున్నది ,  a, an the  అనేవి అవేవో  articles  అంటారనీ, వాటిని ఎలా పడితే అలా వాడకూడదనీ, నేర్చుకున్నాము. ఆరోజుల్లో టెలిగ్రాములు పంపేటప్పుడు, పదానికి ఓ రేటుండడం చేత ఎడ్రెస్ దగ్గరనుండి ప్రతీదానినీ  కురచ చేసేవారు.   మహా అయితే గ్రీటింగ్స్ కి నెంబర్లుండేవి. కానీ ఈరోజుల్లో  ప్రతీదానికీ  ఓ షార్టు కట్టు.అదేమిటో అర్ధం అయిచావదు. ఓ పదం పూర్తిగా రాస్తే వాళ్ళ సొమ్మేం పోయిందిట? ఏమిటో అంతా గందరగోళం. పదాలకి షార్టు కట్లు    ఇవిట… మళ్ళీ వాటికి నెంబర్లు  ఇవిట… 

ఇదివరకటి రోజుల్లో ఇంటికి ఉత్తరం రాయాలంటే  నాన్నగారికి  ( డబ్బులవసరమైనప్పుడు మాత్రమే ) ఏదో  ” మహారాజశ్రీ తో  మొదలెట్టి, క్షేమసమాచారాలు విచారించి, ఏ మధ్యలోనో డబ్బుల సంగతి రాసేవారు. అమ్మకైతే ” మహాలక్ష్మీసమానురాలైన ” అని లక్షణంగా రాసేవారు. ఈరోజుల్లో ఆ ఉత్తరాలే లేవనుకోండి, అంతా అంతర్జాలమే పోనీ అదైనా సరీగ్గా ఉంటుందా అంటే అదీ లేదూ ”  Hi pop ”  పాప్ ఏమిటీ కూరల్లో పెట్టే పోపులాగ? అమ్మ ఎప్పుడో హాయ్ మాం అయిపోయింది..

 ఇంక వేషధారణంటారా, ఎంత కురచగా వేస్తే అంత మంచిదీ. ఇదివరకటిరోజుల్లో, కురచ లాగులు ఏ పోలీసాడో, రెవెన్యూ ఇనస్పెక్టరో, శాఖలకి వెళ్ళే ఏ ఆర్.ఎస్. ఎస్. వాళ్ళో వేసికునేవారు. ఇప్పుడు ఎక్కడచూసినా  హాఫ్ చెడ్డీలే. అప్పటిదాకా పంచా లాల్చీ వేసికున్నవారు కూడా నిక్కర్లలోకి దిగిపోయారు. తెల్లారేసరికి ఓ కుక్కని పట్టుకుని బయలుదేరడం.  Ofcourse  ఎవరి సరదా వారిదనుకోండి. 

చెప్పొచ్చేదేమిటంటే, జనాభా పెరిగేకొద్దీ వస్తూన్న పరిణామాలా ఇవి? అందుకే ఈ టపాకి  శీర్షిక అలా పెట్టాల్సొచ్చింది. మేమేమైనా చదువుకున్నామా  పెట్టామా?

గుర్తుండే ఉంటుంది, చిన్నప్పుడు  సినిమాహాళ్ళ దగ్గర చిన్న చిన్న ఫిలిం ముక్కలు బయట పారేసేవారు, వాటిని ఏరుకుని వచ్చి, ఏ ఆదివారాప్పూటో, ఏ ఫ్రెండింట్లోనో , గోడకి తెల్ల దుప్పటీ కట్టి, దానిమీద బొమ్మేసి చూసి ఆనందించే వాళ్ళం. ఎవరికెన్ని ముక్కలు దొరికితే అంత గొప్ప.. తరవాత కొద్ది కాలానికి టూరింగు టాకీసులని వచ్చాయి. అందులో ఒకే ప్రొజెక్టరూ దానితో రెండో మూడో ఇంటర్వెళ్ళుండేవి రీలుకీ రీలుకీ మధ్య.. కాలక్రమేణా సినిమా హాళ్ళొచ్చాయి. నేల, బెంచి, కుర్చీ, బాల్కనీ , ఎవరి స్థాయిని బట్టి వారు టిక్కెట్టు కొని సినిమా చూసేవారు. అందులో కొన్ని  ” ఫ్రీ కోటా” లు కూడా ఉండేవి. పోలీసాళ్ళకీ, ఎలెట్రీ వాళ్ళకీ . ఫ్రీ టిక్కెట్టివ్వకపోతే ఏ ఆదివారప్పూటో కరెంటాపేస్తారని భయంతో, ఆరోజుల్లో కరెంటు పోతే జనరేటర్లుండేవి కాదుగా. పైగా ఓ ప్రకటన– ” ఏకారణం చేతైనా విద్యుత్ సప్లై ఆగిపోతే డబ్బు వాపసివ్వబడదూ ” అని.. అన్నిటికంటే ముఖ్యం– ” స్త్రీలకు ప్రత్యేక స్థలం ” అని ఓ తాత్కాలిక ” అడ్దం ” ఒకటెట్టేసేవారు.. పొగ త్రాగరాదు అని నోటీసున్నా,  చాలామంది నోట్లో సిగరెట్టో, చుట్టో, బీడీతోనే కనిపించేవారు. ఇంక ఎంటీవోడూ, నాగ్గాడూ, కాంతారావూ తెరమీదకొస్తే ఈలలూ, కేకలూ చప్పట్లూ సరేసరి. ఇంటర్వెల్లో సినిమా పాటల పుస్తకమూ, కలరు సోడా అయితే ఉండేవే. తాలూకా ముఖ్య పట్టణం లోనే కొత్త సినిమాలు. సెకండ్ రన్ లోనే మిగిలిన చిన్న చిన్న గ్రామాల్లో. మళ్ళీ కొన్ని సినిమాలకి శతదినోత్సవాలూ, ఆ సినిమావాళ్ళంతా వచ్చి సభలూ అవీనూ..రానురాను కొత్తగా కట్టే థియేటర్లకి జనరేటర్లు అనివార్యం చేయడంతో ,  సినిమా ఏ అడ్డంకీ లేకుండా పూర్తిగా చూసే యోగం పట్టింది.

స్కూళ్ళలోనూ, కాలేజీల్లోనూ   16 mm projector  తో  కొన్ని సినిమాలు చూపించేవారు. ఇవి కాకుండా పండగలకీ పబ్బాలకీ , శ్రీరామనవమి ఉత్సవాలకీ, దసరా నవరాత్రులకీ  అయితే ఫ్రీ సినిమాలుండేవే. రేడియోల్లో ఆదివారాలు ” సంక్షిప్త శబ్ద చిత్రాలు ”  అయితే సరే సరి. ఓ సినిమాకి అదీ సకుటుంబ సపరివార సమేతంగా వెళ్ళడమనేది ఎప్పుడో కానీ జరిగేది కాదు. బయటి గ్రామాల వాళ్ళైతే, ఏ రెండేడ్ల బళ్ళలోనో వచ్చి, రోజులో ఆ ఊళ్ళో ఉండే మ్యాట్నీ షో, ఫస్ట్ షో, రేండో ఆటా చూసి మరీ వెళ్ళేవారు, ఖర్చు కలిసొస్తుందని. ఇంకో విషయం కూడా ఉంది ఆరోజుల్లో వచ్చే సినిమాలూ అలాగే ఉండేవి. సోషల్ సినిమా లో కొద్దో గొప్పో సందేశం ఇచ్చేవారు. ఓ అరడజను మధురాతిమధురమైన పాటలూ ఉండేవి. ఇంకో కొత్త సినిమా చూసేదాకా అంతకుముందు చూసిన సినిమాల్లోని దృశ్యాలూ, పాటలూ  నెమరేసికోడం.

కాలక్రమేణా సినిమా హాళ్ళూ అభివృధ్ధి చెందాయి. విశాఖ పట్టణం లాటి  ఊళ్ళలో  BOX Seats  అని ఉండేవి. అలాగే హైదరాబాద్ లో ముస్లిం స్త్రీలు కూర్చోడానికి వీలుగా ” ఘోషా బాక్సులూ ” వారి privacy  వారికుండేది. తరవాత్తరవాత Dolby Sound, Multiplex  లూ వచ్చేశాయి. ఈ మధ్యలో 60-70 ల్లో అనుకుంటా, బొంబాయిలో ఓ  Drive in Theatre, అలాగే అదేదో ”  Cine Ramaa ” అని  థియేటర్లూ వచ్చాయి.  పాతరోజుల్లో సినిమాకి వెళ్తే, ఎంత పెద్ద టిక్కెట్టు కొనుక్కున్నా, నల్లుల బాధలు తప్పేది కాదు. కుర్చీలకింద తిని పడేసే, చెత్త కాగితాలూ, పకోడీ పొట్లాల కాగితాలూ, అంతా పరమ అసహ్యంగా ఉండేది. సిగరెట్టు పొగైతే ఉండేదే..

ఇంకొంచం ముందుకెళ్ళి, ఈమధ్యన కొన్ని థియేటర్లలో  కాళ్ళు బార్లాచాపుకుని చూడ్డానికి సదుపాయం కల్పించారు. అదీ బాగానే ఉంది.. కానీ వీటన్నిటికీ  ULTIMATE LUXURY  ,  వడోద్రాలో ప్రారంభించిన  రిలయెన్స్ వాళ్ళది.

ఇంక సినిమా ఏం చూస్తారూ?

ఒక్కసారి గుర్తుచేసేసికోండి– ఆరోజుల్లో భార్యాభర్తలు ఎలా ఉండేవారో, అదే ఈ రోజుల్లో ఏమాత్రం మాటతూలినా అంతే సంగతులు. కొట్టుకుంటూనో, తిట్టుకుంటూనో కాపరాలు సజావుగానే సాగించినట్టే. ఏదో పెళ్ళయి ఓ పిల్లో, పిల్లాడో పుట్టేదాకా మొగుళ్ళ మాట వింటారు కానీ, ఆ తరవాతైతేనా అమ్మో… అమ్మో.. ఊరికే వేయలేదు గురువుగారు పై కార్టూన్. ఎంతోమంది జీవితాలని పరిశీలించి మరీ,  తన కుంచెకి పనిచెప్పారు.

ఏదో ఉద్యోగం ధర్మమా అని , మరీ వీధిన పడలేదు కానీ, అప్పటికీ శనాదివారాలు ” అప్పచ్చులు ” ఉండేవే, కానీ మర్నాడు ఆఫీసుకెళ్ళొచ్చులే అనే ఉద్దేశంతో భరించేసేవారేమో.అదేమిటో కానీ, ఈ భార్యలున్నారే తమ మాటే చివరిదవాలని తపన. అదేదో టెన్నిస్ లో ఆడినట్టు దెబ్బకి దెబ్బ. బయటివాళ్ళకి చూడ్డానికి ఎంతో శాంతమూర్తుల్లా కనిపిస్తారు. వాళ్ళకేం తెలుసూ అసలు సంగతీ? అసలు అదో ” హాబీ ” అనుకుంటా వాళ్ళకి. ఇప్పుడంటే భార్యలు ఉద్యోగాలకి వెళ్తున్నారు కానీ, ఆరోజుల్లో చూడలేదుగా. పైగా టీవీలూ జీడిపాకం సీరియళ్ళూ లేనేలేవాయె.  ఇంక తేరగా దొరికేదెవరూ, కట్టుకున్నవాడేగా. ఆ పిల్లలు రేపోమాపో వాళ్ళ దారి వాళ్ళు చూసుకుంటారు. మిగిలిన బక్కప్రాణి జీవితాంతం కాపరం చేయొద్దూ, భవిష్యత్తు దృష్టిలో పెట్టుకుని, ఏదో అప్పుడప్పుడు తన అస్థిత్వాన్ని నిరూపించడంకోసం , నోరెత్తడం కానీ, అంతకంటే దురుద్దేశ్యం ఉండేది కాదనుకుంటా. లేక పోతే శ్రీ బాపు గారికి అన్నన్ని Topics  ఎలా దొరికాయంటారూ?

పదవీ విరమణ అయిన తరవాత ఉండే కాలక్షేపం ఇదే కదూ. పిల్లలు వాళ్ళ సంసారాల్లో బిజీ అయిపోతారు. మరీ ఇల్లు నిశ్శబ్దంగా ఉంటే ఏం బావుంటుందీ?  వాతావరణం కొంచం గంభీరమైనా, ఏదో సందడిగా ఉంటుంది. అయినా అస్సలు జీవితంలో మాటామాటా తేడా రాని జీవితాలూ ఓ జీవితమేనా? బయటకెళ్ళినప్పుడు ఒకళ్ళమీదొకళ్ళు పడిపోతూ, తమదే ఓ పెద్ద ఆదర్శకాపరమూ అని చూపించుకుంటూంటారే  వాళ్ళదంతా  Image building Exercise. తప్ప మరోటికాదు. ఊళ్ళోవాళ్ళందరికీ కళ్ళు కుట్టాలనే ఓ తపన. నిజంగా ఒకరంటే ఒకరికి ప్రేమంటూఉంటే గింటే , రోజూ కొట్టుకుంటూనే ఉండాలి, బాపు గారి కార్టూన్  కి ప్రాణం పోయాలి.

ఈ టపాకి మూల కారణం 30 ల్లో శ్రీ శ్రీపాద వారు రాసిన      షట్కర్మయుక్తా — శ్రీపాద్ అనే  ఓ కథ.. కథ పూర్తిగా చదివి ఆనందించండి. అదో ” శబ్దరత్నాకరం ” లాటిది. పరిస్థితి ఎలా  handle  చేయాలో నేర్చుకోవచ్చు. చాలామంది చదివే ఉంటారనుకోండి, అయినా ఒకటీ అరా మర్చిపోతే ఉపయోగిస్తుందేమో అని ఈ టపా…

మా చిన్నప్పుడు, పుట్టినరోజుకి   తలంటు, కొత్త బట్టలూ,   పిండివంటలతో భోజనమూ, ఉంటే గింటే ఓ సినీమా…. మా అమ్మమ్మగారు  కొబ్బరిపాలతో పరమాన్నం చేసి, ఓ రూపాయి చేతిలో పెట్టేవారు. ఆరోజుల్లో అదే పదివేలుగా ఉండేది. అమలాపురంలో ఉన్నదెంతా ఓ 18 ఏళ్ళు. తరవాత ఉద్యోగం, పెళ్ళి పిల్లలూ. . మరీ అలాటప్పుడు, మన పుట్టినరోజుకి అంత ప్రాముఖ్యత ఉండదు. అయినా, పాపం మా ఇంటావిడ, ప్రతీ పుట్టినరోజుకీ ఓ surprise gift  ఇచ్చేది. ( ఇప్పటికీ ఇస్తూనే ఉంది.  God bless her )   తేడా ఏమిటంటే  ఆ  surprise element  తగ్గడం. అయినా నెలముందరినుండీ, మనక్కావాల్సినదానిగురించి అదేదో loud thinking  చేస్తూంటే , తప్పేదేముందీ?

కాలక్రమేణా, మనవలూ, మనవరాళ్ళ దగ్గరకొచ్చేసరికి, మొదట్లో ఏవో ఆడుకునేవిచ్చేవాళ్ళం. ఒక్కో క్లాసూ పెరుగుతూంటే, ఇంకా ఆటబొమ్మలేమిటీ, అనుకుని పై ఇద్దరికీ  ఏ  Crossword Gift Voucheరో  ఇవ్వడం మొదలెట్టాను. వాళ్ళ అమ్మలకీ, నాన్నలకీ అయితే, ఎప్పుడో మొదలెట్టేశాను.. మా రెండో మనవరాలు, నవ్యకి మొదలెడదామని, తననే అడిగేస్తే పోలా అనుకుని, అదేదో Kindle Coupon  ఇమ్మంది. అదేమిటో కానీ, పుస్తకం కొనిద్దామనిపించింది. ఈమధ్యన   e Books  కే ఎక్కువ ప్రాధాన్యత ఇస్తున్నారనుకోండి. కానీ చేతులో పుస్తకం పట్టుకుని చదివితే ఉండే ఆనందమే వేరని నా అభిప్రాయం..

” పుస్తకం హస్తభూషణం ” అనేవారు ఆ రోజుల్లో. ఇప్పుడో  ” e బుక్కే  మా హక్కు ”  అంటున్నారు… కారణాలు ఏవేవో చెప్తున్నారు, అడవులూ, కలపా, పల్పూ, కాగితం  etc.. etc.. కొంతవరకూ నిజమే, కానీ  అక్కడికేదో   కాగితం తయారీ తగ్గిస్తేనే పర్యావరణ రక్షణ కలుగుతుందనడం కొంచం ఎక్కువేమో కదూ. అదికూడా ఓ కారణం. అలాగని పర్యావరణం రక్షించడానికి మనవాళ్ళు చేస్తున్నదేమిటీ, అభివృద్ధి పేరుతో, ఉన్న చెట్లన్నీ కొట్టిపారేసి, అవేవో ” మొక్కా- నీరూ ” అంటూ మొదలెట్టారు.

నాకు చిన్నప్పటినుంచీ ఉన్న అలవాటు, పుస్తకాలు చదవడం. క్లాసు పుస్తకాలు తప్పించి, ఇంకోటేదైనా సరే. అందుకే బడుధ్ధాయిలా ఇలా తేలాను. ఏం చేయమంటారూ చదువనేటప్పటికి, రిటైరయి 12 ఏళ్ళు కావొస్తున్నా, ఇప్పటికీ పీడకలలు వస్తూనేఉంటాయి.. వారం వారం వచ్చే పత్రికలూ, కిళ్ళీకొట్లో డిటెక్టివ్ పుస్తకాలూ లైబ్రరీకి వెళ్ళి తెలుగు నవలలూ ఒకటేమిటి, ఓపికున్నన్ని చదవడం..

నాకు తగ్గట్టు మా ఇంటావిడకీ ఇదే ” వ్యసనం “. పుస్తకం తేవడం తరవాయి, వెంటనే చదివేదాకా నిద్రపట్టదు. అంతర్జాలం లో రాయడం మొదలెట్టిన తరువాత, చాలామట్టుకు  నెట్ లోనే దొరకడం మూలాన కానీ, లేకపోతే ఇంటినిండా పుస్తకాలే. ఇలా అందరూ  e books  కే  అలవాటు పడ్డంతో , పెద్ద పెద్ద ప్రచురణ సంస్థలు మూత పడుతున్నాయి.  అచ్చు పుస్తకం చూడాలంటే, ఏ మ్యూజియం కో వెళ్ళి చూడాల్సిన రోజు త్వరలోనే వస్తుందేమో.

ఈ పుస్తకాల గురించి శ్రీ  వేలూరి శివరామ శాస్త్రిగారు,  ” భారతి ” లో రాసిన వ్యాసం చదవండి    పుస్తకం– శ్రీ వేలూరి

నేను ప్రతీవారం ఒక టపా రాయడానికి ముఖ్య కారణం– మా ఆవిడ చదివి, ఎంతో బాగుందనిపించే కథలు ( పాత వార, మాస  పత్రికలోనివి,) నాకు ఇవ్వగా వాటిని మీ అందరికీ పరిచయం చేయాలనే సదుద్దేశ్యంతో. మరీ ఆ కథ ఒకటీ పెడితే బాగోదని, ఈ కబుర్లన్నీనూ…  ఇదివరకటి రోజుల్లోనే హాయిగా ఉండేది. మొదట్లో చూపుడు వేలు పెట్టి నెంబర్లు తిప్పే ఫోనులూ, 21 వ శతాబ్దం వచ్చేసరికి అవేవో నెంబర్లు నొక్కుకునే బుల్లి బుల్లి ఫోన్లూ. ఏ గొడవా లేకుండా కాలక్షేపం చేసేశాము. కానీ మనకోసం టెక్నాలజీ ఆగదుగా.. కొత్తగా అవేవో Smart Phones  వచ్చేసి , నాలాటివారిని వీధిలో పెట్టేశాయి. వాటిగురించి ఎటువంటి పరిజ్ఞానమూ లేదు. అయినా అందరితోపాటూ, మనమూ చూపించుకోవాలి. సొంతంగా కొనుక్కుంటే మజా ఏముంటుందీ? ఎవరైనా బహుమతి ఇస్తే అందులో ఉండే మజాయే వేరు. తేరగా దొరికేది కట్టుకున్న ఇల్లాలే గా.  పైగా సెంటిమెంటోటుంటుంది… అందరిదగ్గరా Smart Phonలూ, పాపం ఈయనకీ ఒకటి ఇచ్చేస్తే పోలా. అనుకుని, మొత్తానికి కొనిపెట్టింది.  రావడం అయితే వచ్చింది కానీ, దాంట్లోకి అవేవో సిమ్ములూ, సింగినాదాలూ పెట్టాలిగా.  దగ్గరలోనే ఉండే ఓ కొట్టుకి వెళ్ళి, అతన్ని పట్టుకున్నాను. మా ఆవిడకి ఫోను అక్కడే కొన్నానులెండి, దానితో అతనికీ ఓ  obliga షనూ. తనదగ్గర ఎందుకు కొనలేదంటాడేమో అని, మా వాళ్ళమీద పెట్టేశాను. Surprise gift  అని.  Surpris జూ లేదూ, పాడూ లేదూ, రెణ్ణెల్ల ముందరినుండీ  loud thinking  చేయగా చేయగా ఇచ్చింది, నా బాధ భరించలేక కొనిపెట్టిన ఫోను . అవన్నీ వాడికెక్కడ చెప్పనూ? ఫొటోలో పక్కనుందే ఆ పుడకతో మొత్తానికి ఆ సిమ్ముని ఫోనులో పెట్టాడు. ఇంకేముందీ, నాకున్న పరిమిత జ్ఞానంతో, అన్ని రకాల యాప్పులూ పెట్టేసికుని, నవయుగంలో నేనూ ఒకడినైపోయాను.

ఊరికే కొత్త ఫోను వాడ్డంతో అవుతుందా? దానికి ఎప్పుడైనా  జలుబూ రొంపా చేస్తే వాడాల్సిన మందుకూడా తెలియాలిగా. అయినా ఓ భరోసా కొట్టువాడెలాగా ఉన్నాడని. చివరకి రానే వచ్చింది, ఆ శుభ ముహూర్తం. ఆ ఫోను ఓరోజున కిందపడింది. వెంటనే, అదికాస్తా ” మూగబోయిన వీణ ” అయిపోయింది. అలాతిప్పి, ఇలాతిప్పి, నానా తిప్పలూ పడ్డా, రింగ్ సౌండు వినిపించదే. చలో షాప్ .. అని కొట్టుకివెళ్తే, వాడు దాన్ని అటుతిప్పీ, ఇటుతిప్పీ,  సర్వీస్ సెంటరుకి వెళ్ళమన్నాడు. ఈ కంపెనీ 1+ కేమో అలాటివేవీ లేవూ, కానీ ఆ కొట్లో కుర్రాడు, మొత్తానికి దానికి సౌండ్ తెప్పించాడు. తీరా చూస్తే పెద్ద రోగం ఏమీ కాదు, పక్కనే ఉండే ఓ బుల్లి బటన్ స్థానభ్రంశం చెందింది. తెలిసిందేమిటంటే, ఎప్పుడైనా ఇలా జరిగితే , అన్ని బటన్లూ ఓసారి నొక్కి చూస్తే తెలుస్తుందీ అని.

ఇంక మా ఇంటావిడ జ్ఞానబోధ– జాగ్రత్తగా వాడండీ అంటూ. వినాలే కదా. అయినా కావాలని ఎవరైనా కింద పారేస్తారా చిత్రం కాకపోతే? ఏమిటో చెయ్యికిందుంటే ఎప్పుడూ లోకువే. ఇదికాదు పని అనుకుని ఓ కవరు కొన్నాను. కింద పడ్డా మరీ డామేజవదని. పోనీ ఆ కవరైనా సరైనదా, ఏదో 1+  పేరుందికదా అని తీసికున్నా. ఓ రెండు నెలలయేసరికి, కవరు దారి కవరుదీ, ఫోను దారి ఫోనుదీ. నుంచోబెడితే, ఆ కవరులోంచి ఫోనుకాస్తా బయటకొచ్చేస్తోంది.. ఆ కవరుకాస్తా తీసిపారేశాను. నేనూ ఫోనూ మిగిలాము.అప్పణ్ణుంచీ తీసికోవాల్సిన జాగ్రత్తలు తీసికుంటూ ఉన్నాను.

అయినా కక్కొచ్చినా కల్యాణం వచ్చినా ఆగవన్నట్టు, ఆ ఫోనుకి కిందపడాలని రాసుంటే, మానవమాత్రులం, మనమేం చేస్తామూ? ఆరోజూ వచ్చింది. అక్కడికేదో రాత్రిళ్ళు కూడా ఫోన్లొస్తాయన్నట్టు, పక్కనే   bedbox  మీద కళ్ళజోడూ, ఈ ఫోనూ పెట్టుకోడం. నిద్రలో ఏ చెయ్యో తగిలిందేమో, పొద్దుటే లేచి చూసేటప్పటికి, మాయం అయిపోయింది. తీరా చూస్తే, ఈ బాక్స్ కీ గోడకీమధ్య పడుంది.  మా ఆవిడ లేచిందా లేదా అని చూసుకుని, అమ్మయ్యా లేవలేదూ అని సంతోషపడి, ఫోను పరిశీలిస్తే, అన్నీ లక్షణంగానే ఉన్నట్టు కనిపించాయి. కానీ ఏదో కీడు శంకించాను. ఫోనులో పైన ఓ  Scroll– No sim Card అంటూ. ఇదెక్కడ గొడవరా బాబూ, అని మళ్ళీ టెన్షనూ. పైగా ఆరోజు మా స్నేహితుడు శ్రీ కృష్ణమోహన్ గారు, హైదరాబాద్ నుంచి పొద్దుటే వచ్చి ఫోను చేస్తానన్నారు. పాపం ప్రయత్నించే ఉంటారు.  నా ఫోనేమో  Brain Dead  అయిపోయింది.పోనీ మా ఆవిడ ఫోనులో చేద్దామా అంటే, మీ ఫోనుకేమొచ్చిందీ అంటుందేమో అని భయం.. ఇంకో ఫోనుందిలెండి, దీంట్లో ఆయన నెంబరు వెదికి మొత్తానికి ఆయనకి ఫోను చేయగలిగాను. ఆయనేమో 11 గంటలకి వస్తానన్నారు. ఈలోపులో , ఫోనుకి ప్రాణం పోయాలే. చివరకి చెప్పాల్సొచ్చింది మా ఆవిడకి– “అదేమిటోనోయ్ సిమ్ లేదంటోందీ.. “అని ఏమీ తెలియనట్టు.. కిందేమైనా పడిందా అంటూ  Cross Exam  ప్రారంభం. “పడ్డట్టుంది” ( నేను ), “అనుకున్నానులెండి అయినా పక్కనే ఎందుకూ పెట్టడం ( తను).కంటిన్యూ.. పొద్దుటేదో చప్పుడు వినిపించింది మీ ఫోనే అయుంటుందనుకున్నాను ( తను).  కంటిన్యూ…. అస్సలు జాగ్రత్తలేదు మనిషికీ, పోతే మళ్ళీ కొనిస్తాననా.. ఏదో ఓసారంటే పరవాలేదుకానీ, ఇంకోసారి  No way..  ( తను ). ఆ సిమ్మేదో పక్కనెక్కడైనా పడిందేమో చూసుకోండి.. మళ్ళీ నన్నదుగుతారు.. ( తను).”. ఈ భారీ క్లాసు వినడం కంటే బయటకెళ్ళి బాగుచేయించుకోడం బెటరూ అనుకుని, చెప్పా పెట్టకుండా బయటకి వెళ్ళిపోయాను. 

 షాపులన్నీ 11 అయితేనేకానీ తెరవరాయె. అప్పటికి మా ఫ్రెండు వచ్చేవేళవుతుంది, పైగా లంచ్ కి కూడా రమ్మన్నాము. ఎలాగరా భగవంతుడా అనుకుంటూ, వెదికితే  Vodafone  కొట్టు తెరిచుంది. అక్కడ ఓ పిల్ల ఉంటే వెళ్ళి అడిగాను–  చేసిన పాపం చెప్పుకుంటే పోతుందీ అనుకుని,  accidentally  ఫోను పడిపోయిందీ, తీరా చుస్తే No sim  అంటోందీ, ఏమైనా సహాయం చేయగలవా అని. ఈ కొత్త ఫోన్లు ఇస్తారూ వాటి టెక్నాలజీ తెలిసి చావదూ ( అక్కడికేదో మిగతావన్నీ తెలుసున్నట్టు !)

 ఏమనుకుందో ఏమో, పెద్దాయనా వచ్చాడూ అనుకుని  ఫోను తెరిచి ఇస్తే చూస్తానూ అంది. ఏదో ” ఆయనే ఉంటే… ” అన్నట్టు, ఆ తెరవడం తెలిస్తే ఇక్కడకెందుకూ  అనుకుని, జేబులో పెట్టుకున్న ఆ బుల్లి పుడక చేతిలో పెట్టాను. ఆ పిల్లేమో, ఓ చిన్న రంఢ్రంలోకి ఈ పుల్లని పెట్టి తిప్పితే , పాపం అదేదో slot  రావడం వచ్చింది. తీరా చూస్తే అదేదో  memory card ట. సిమ్ము బయటకి తీయడం ఆ పిల్లకీరాదూ. ఓ గంటాగితే మా వాళ్ళొస్తారూ అని చెప్పింది. అక్కడచేసేదేముందీ అనుకుని బయటకి వచ్చేశాను.  బయట wait  చేస్తూంటే, పక్కనే ఉన్న iphone  వాడు కొట్టు తెరిచి అడిగితే, మేము  apple  వి తప్పించి , మిగిలినవన్నీ  untouchable  అన్నట్టు మాట్టాడాడు. చేసేదేమీలేక బయట ఆ కొట్లేవో తెరిచేదాకా ఉండడమే ఉత్తమం అనుకుని, ఊరికే ఓసారి చూద్దామని ఫోను చూసేసరికి, ఇంకేముందీ,  సకుటుంబసపరివారంగా సిమ్ము ప్రత్యక్షం. ఈ చిత్రం ఏమిటా అని  చూస్తే,  everything was in place !  ఇదేం చమత్కారం, పొద్దుణ్ణించీ అన్ని తిప్పలు పెట్టిందీ అనుకున్నాను. అప్పుడు తట్టింది- ఇందాకా ఆ పిల్లేదో కెలికిందిగా అప్పుడు సద్దుకునుంటాయి అన్నీ.  అదేదో శ్రీరాముడి స్పర్శతో అహల్య మానవరూపం చెందినట్టు, ఆ పిల్ల ధర్మమా అని నేనూ నాఫోనూ  back to normal.  కథ సుఖాంతం.. వెళ్ళి ఆ అమ్మాయికి  thanks  చెప్పి కొంపకి చేరాను. అందుకే అంటుంట– ఊరికే కొనిపించేయడమే కాదు, వాడ్డంతోపాటు వైద్యంకూడా తెలియాలి.  ఈసారి ఆ ” పుడక” ఉపయోగం తెలిసింది.

 ఈ టపాతో పాటు  శ్రీ భోగరాజు నారాయణ మూర్తిగారు రాసిన కథ చదవండి….నల్లబిందె-దుక్కచెంబు

ఎప్పుడైనా, ఎక్కడైనా  ” వాతావరణం ” లో మార్పంటూ వస్తే, చాలామందికి నచ్చదు.  ఆఫీసుల్లో చూడండి, అప్పటిదాకా అలవాటు పడ్డ  పై అధికారి   Transferయ్యో, రిటైరయ్యో వెళ్ళిపోతే, కొత్తగా వచ్చినాయనతో   adjust  అవడానికి టైము పడుతుంది.. ఏదో మొత్తానికి , కొత్తగా వచ్చినాయన ఇష్టాయిష్టాలు కూపీలాగి, ఆయన్ని కూడా మంచి చేసికుంటారు. మనిషైతే మారాడుకానీ, పనాగదుగా. ఏదో మన భ్రమ.. ” పోనిద్దూ ఈ కొత్తాయనకేం తెలుసూ ఉండేలు దెబ్బ..”  అనుకునే ఛాందసులూ ఉంటారు..  అలాటివారిమానాన్న  వాళ్ళని వదిలేసి, కాలం సాగిపోతుంది.

ఎవరింటికేనా వెళ్ళినప్పుడు, వాళ్ళింట్లో ఉండే పసిబిడ్డని , ఎత్తుకుందామనుకుంటే, కెవ్వుమంటాడు. వాడికీ కొత్తే మరి. చివరకి వస్తాడులెండి, ఏ బట్ట తడపడానికో…మన చిన్నప్పుడు, మన అమ్మలు  పొయ్యి కింద కట్టెలు పెట్టి పొద్దుటి భోజనమూ, బొగ్గుల కుంపటిమీద సాయంత్రం తిండీ, సంతర్పణల్లోనూ, పెళ్ళిళ్ళల్లోనూ వంట బ్రాహ్మలు గాడిపొయ్యిమీదా  వంటలు చేసేవారు. చివరాఖరికి స్నానానికి వేణ్ణీళ్ళు కూడా , ఏ డెగిసానో పొద్దుటే పెరట్లో పొయ్యిమీద పెట్టేవారు.మధ్యలో “పొట్టుపొయ్యి” లు కూడా వచ్చాయి. వాటిలో రంపంపొట్టు కూరుకోడం, ముందురోజు ముఖ్య కార్యక్రమం. పోసుకున్నవాళ్ళు పోసుకోవడం, తిరిగి ఆ వెలితి నీళ్ళు పోయడమూ.. నిత్యాగ్నిహోత్రంలా పొద్దుట పదింటిదాక మండుతూనే ఉండేది.

70 ల్లో అనుకుంటా, గ్యాసు పొయ్యీ, దానితో సిలిండర్లూ వచ్చాయి.. నగరాల్లో సుళువు పధ్ధతులు కావాల్సినవాళ్ళు ” కొత్త వింత పాత రోత ”  జనాలు  కొనుక్కుని అందులో ఉండే సుఖాలు అనుభవించారు.  అప్పటికి చాలాచోట్ల  ఇంకా వత్తుల స్టవ్ లూ,   ప్రెషర్ స్టవ్వులూ వాడకంలో ఉండేవి. ఏదో రోజులెళ్ళిపోతున్నాయిగా, మళ్ళీ ఇవేవో కొత్తగా వచ్చినవెందుకూ అనుకునేవారు. పైగా వీటిమీద పుకార్లు కూడా వచ్చేవి. సాధారణంగా జనాలు ” అదిగో తోకంటే ఇదిగో పులి.. ” అనడం పుట్టుకతో వచ్చిన బుధ్ధాయె…అక్కడెక్కడో పక్క ఊళ్ళో ఆ గాసు  ” బండ ” పేలిపోయిందిటర్రా.. ఆ సిలిండరుకి ” బండ ” నామధేయం ఇవ్వడం మనవాళ్ళకే చెల్లింది.ఏదైతేనేం, మొత్తానికి  కొత్తగా వచ్చిన గాసు స్టొవుల దరిదాపుకి  ఎవ్వరూ వెళ్ళలేదు. తరవాత్తరవాత  ఎక్కడ చూసినా గాస్ సిలిండర్లూ, చివరకి  Piped Gas  లోకొచ్చేశారు.

చెప్పొచ్చేదేమిటంటే  కొత్తగా ఏదైనా వస్తే, అంత సుళువుగా ఒప్పుకోరు జనాలు. చుట్టుపక్కలుండేవాళ్ళు ఉపయోగించగా … ఉపయోగించగా… మనక్కూడా ఏమైనా ఉపయోగిస్తుందా లేదా అని రూఢీ చేసికుంటేనే కానీ లొంగరు. ఈ క్రమంలోనే,  Interne ట్టూనూ… కొత్తగా వచ్చినప్పుడు, ఈ కంప్యూటర్లూ అవీ యువతరానికి సంబంధించినవే , మనకెందుకులెద్దూ అనుకుని, చివరకి అప్పుడే పుట్టిన పిల్లాడిదగ్గరనుండీ ,  ఓ చేతిలో రిమోట్టూ, ఇంకో చేతిలో   Smart Phoనూ , చేతులు రెండే కాబట్టి బతికిపోయాము కానీ, ఇంకో రెండు చేతులుకూడా ఉండుంటే ఇంకేం పెట్టుకునేవారో…. అందరినీ చూస్తూ మరీ  తనొక్కడూ ఎందుకు మిగిలిపోవడమని, వీటికేసి ధ్యాస పెట్టారు. ఇంట్లో ఉండే   కొడుకులకీ, కూతుళ్ళకీకూడా ఓ మంచి అవకాశం– ఓ  Smart Phone  వీళ్ళకిచ్చేస్తే, హాయిగా ప్రతీదానికీ జ్ఞానబోధలు తప్పుతాయీ అనేమిటీ, లేక అందరితోపాటూ మా పేరెంట్స్ కూడా  Techsavvy  అని చెప్పుకోడానికైతేనేమిటి, ఇప్పుడు ఎక్కడ, ఎవరి చేతులో చూసినా ఈ కొత్త అలంకారాలతో కళకళ లాడుతున్నాయి. ప్రతీ  Social network  లోనూ sign up  అయిపోవడమే. ఎవరిని చూసినా తప్పనిసరిగా   Facebook, Whatsapp  లైతే మరీనూ.. వీటి ధర్మమా అని, ఖాళీగా ఉంటారేమో,  ఎప్పుడో 50 ఏళ్ళక్రితం తనతో చదువుకున్న స్నేహితులతో కూడా  connect  అయిపోయి, ” నువ్వెక్కడున్నావంటే నువ్వెక్కడా.. ” అని చాటింగులూ, పైసా ఖర్చులేదుకాబట్టి  దాంట్లోనే ఫోను కాల్సూ… ఒకటేమిటి, ఫొటోలు పంచుకోడాలూ అంతా హడావిడే. వర్షాకాలంలో నదులు అన్నిటికీ  ” జలకళ ” వచ్చినట్టుగా, ప్రతీవారి  especially Senior Citizens  మొహాలు, ఇదివరకటిలాగ , ముడుచుకున్నట్టు కాక , విచ్చుకుంటున్నాయి. ఇదివరకటిరోజుల్లో ఉండే ” అమ్మలక్కల కబుర్లు ” ఈ చాటీంగ్ ల ధర్మమా అని  ” నిత్యకల్యాణం పచ్చతోరణం ”  అయ్యాయి.

 ఇవేళ ఓ మంచి కథను పరిచయం చేయాలిగా మరి… చదివేయండి.. 11 పేజీలుంటుందికదా అని దాటేయకండి.. సరదాగా  తనివితీరా నవ్వుకోవచ్చు…  ..శ్రీవారితో సినిమాకి– కొండముది హనుమంతరావు

ఇదేమిటీ ఇదేదో కొత్త పేరులా ఉన్నట్టుందీ అనుకోకండి. ఇంగ్లీషు నవల్లు చదివే అలావాటున్న చాలామంది,  PGWodehouse  పేరు తో సుపరిచితులే. మళ్ళీ మధ్యలో  కొత్తగా తమాషాగా ఈ కొత్త పేరేమిటీ? ఈమధ్యన ఇంగ్లీషోళ్ళు కూడా  మన తెలుగు ఇంటిపేర్లు ” హడప్ ” చేసేస్తున్నారా ఏమిటీ అనే సందేహం కలగొచ్చు. అలాగేమీ కాదులెండి, ఈయన  పదహారణాల శుధ్ధతెలుగు బిడ్డే. అందులో సందేహం ఏమీ లేదు, కారణం ఆయన నాకు సుపరిచితులు, హాయిగా  కమ్మనైన తెలుగులోనే మాట్టాడుకుంటాం.

నేనూ, మా ఆవిడా చేసికున్న అదృష్టం ఏమిటంటే, మంచి స్నేహితులతో పరిచయం.నా మాటెలా ఉన్నా, తనకైతే పుస్తకాలు చదవడం చాలా ఇష్టం. ఆయన  రాసిన  ” సరదాగా కాసేపు ” పుస్తకావిష్కరణకి వెళ్ళగలిగాను. కానీ ఈమధ్యన   ” సరదాగా మరికొంతసేపు ” పుస్తకావిష్కరణకి వెళ్ళలేకపోయాను.  చదివే యోగం అంటూ ఉంటే , అదే లభిస్తుంది. ఈమధ్యన మా  ఇంటికి వచ్చినప్పుడు, ఆ పుస్తకం కాస్తా వచ్చేసింది, ఎలా అంటే… ఇలా…. రెండు కాపీలు కాదండోయ్ ( మళ్ళీ ఎవరైనా అడిగితే ఇవ్వాల్సొస్తుంది కూడానూ ). ఒకటే , కానీ ఇద్దరి చేతుల్లోనూ పెట్టారు. అదీ విషయం.

అదేదో  Old Monk  లూ అవీ, పాతబడేకొద్దీ బావుంటాయని విన్నాను. అలాగే కృష్ణమోహన్ గారు కూడా వయసు పెరిగేకొద్దీ, ఇంకా.. ఇంకా ..తన కలానికి ( కీ బోర్డు) పదును పెట్టినట్టనిపిస్తోంది. ఈ తాజా ” సరదాగా మరికొంతసేపు ” లో మొత్తం పదిన్నొక్క కథలున్నాయి. దేనికదే ఓ ” అఛ్ఛోణీ” అనడం లో ఎటువంటి సందేహమూ లేదు.

ఆ పెద్దాయన రాసిన కథలు ఎంతమంది చదివారో తెలియదు కానీ, ఒక్కో కథా చదువుతూంటే, అసలు కథలన్నీ ఈయనే రాసుంటారూ, ఆ  Wodehouse  అన్నది ఈయన కలం పేరైనా అయుంటుంది, లేకపోతే ఆ పెద్దమనిషే ఈయనరాసినవాటిని Translate  చేశారేమో అనిపిస్తుంది. మామూలు గా  ఇంగ్లీషునుండి , తెలుగులోకి అనువదించడానికి అంత శ్రమేమీ పడక్కర్లేదు ఈరోజుల్లో అయితే. గూగులమ్మ ని ప్రార్ధిస్తే పనైపోతుంది అనుకునేవాడిని ఇన్నాళ్ళూ.. సరదాగా ఇవేళే try  చేశాను–

”  I am doing fine ” అని టైపు చేసి  Translate  చెయ్యమంటే  ”  నేను జరిమాన చేస్తున్న ” అని చూపించింది. శుభం. పాపం గూగులమ్మ,  fine  అన్న పదాన్ని “జురుమానా ” గానే  identify  చేస్తూందన్నమాట. అదృష్టంకొద్దీ , కృష్ణమోహన్ గారు, తన బాణీలోనే రాశారు.

ఉదాహరణకి– ఇంగ్లీషు కథల్లో వచ్చిన పాత్రల పేర్లే తీసికోండి,ఈ పుస్తకంలో ఒక్క ఇంగ్లీషు పేరు కనబడదు. एक दम  nativity maintain  చేశారు. ఆపేర్లు చదువుతూంటే ఏ బాపూ గారి సినిమాయో, (అంటే గ్రామీణ వాతావరణాన్ని రంగరించి) చూస్తున్నట్టే అనిపిస్తుంది. శుధ్ధ తెలుగు పేర్లు.. like…

John Hamilton Potter   రఘుపతి

Bobbie Wickham— శశిరేఖ

Lady Wickham—శ్రీమతి ప్రసూనాంబ

Cliford Gandle—ప్రసాద్     గా  ” పరకాయ ప్రవేశం ” చేసేశారు.

అలాగే…

Monkey Business కథలో

The Tankard—మగ్గుబీరువాడు.

Mr. Mulliner–  భాగోతుల సూతరాజుగారు

Small Bass – జిన్నారా

Rosalie Beamish– సుభాషిణి.

ఊరికే పేర్లు మారిస్తే  ఇంగ్లీషు కథ అయిపోతుందా, చిత్రం కాపోతే, వాటికి అనుగుణంగా సందర్భాలూ, వాతావరణమూ కూడా మార్చొద్దూ మరి.

“  He was an Assistant Director  in the employment of  Perfecto Zizzbaum  Motion Picture Corporation of Hollywood…. “

దాన్ని కాస్తా… “ సంతోషీమాత” ప్రొడక్షన్ యూనిట్ …గా మార్చేశారు..

పుస్తకం ఏక బిగిన చదివించాలంటే రచయితకి భాష మీద unequivocal  పట్టుండాలి. అదైతే పుష్కలంగా ఉందే. అనువాదాలన్నవి, ఏ డిక్షనరీ పెట్టుకునైనా చేయొచ్చు, కానీ ఈ ” అనుసృజన ” అనేదుందే, దాని దుంపతెగా, అందరికీ సాధ్యపడదు.   పెట్టిపుట్టాలి.  ఏ పరభాషా పుస్తకమో చదివేసి, దాంట్లో ఉండే ఎస్సెన్స్  పట్టేసికుని తెలుగులో రాయడం వేరూ, కానీ  Original  కథలో ఉండే,  వాతావరణం అనండి, భావోద్వేగాలనండి, ఏవీ చెక్కుచెదరకుండా  మక్కికిమక్కీ  ” తెలిగించడం” అంత సాదాసీదా వ్యవహారం కాదు.  ఆ విషయంలో నూటికినూరుపాళ్ళూ కృతకృత్యులయ్యారు రచయిత.

ముళ్ళపూడి వారి  ” రాజకీయ భేతాళ పంచవిశతి ” లాగ, హాయిగా , ఏ జీడిపప్పు పలుకో నోట్లోవేసినున్నట్టు,  చదివేయొచ్చు.  ఆ మహనీయుడి లోటు కొంతవరకూ తీర్చారు కృష్ణమోహన్ గారూ…  Hats off..

బైదవే, నేను నా బ్లాగులో రాసే టపాలు చదివి నాకు ” బ్లాగు బాబాయ్ ” అని పేరెట్టారు. ఇప్పుడేమో ఈయన, నేను  Facebook  లో పెడుతూన్న  post   ల ధర్మమా  అని  ”  Rgistrar of Births and Deaths గా మార్చేశారు. శుభం భూయాత్… గబ్బిట Wodehouse గా నామకరణం చేసింది, మా స్నేహితుడు శ్రీ దాసరి అమరేంద్ర గారు.

శ్రీ కృష్ణమోహన్ గారి గురించి నేను ఇదివరలో రాసిన   టపా 1     టపా 2  కూడా చూడండి.