బాతాఖాని-లక్ష్మిఫణి కబుర్లు–జరుగుబాటు…

ఈ జరుగుబాటనేదుందే , ప్రపంచంలో ఏ కొద్దిమందికో ఉంటుంది. ఊరికే రాదు, పెట్టిపుట్టాలి. అదో  special status  లాటిది…. కావాలంటే వచ్చేదికాదూ,.  ఈ జన్మలోకానీ, క్రిందటి జన్మలోకానీ, పుణ్యం చేసుకోవాలి. ఒకసారి eligibility  సంపాదించారా, అడిగేవాడెవడూ ఉండడు. ” ఎంతైనా అదృష్టవంతుడయ్యా .. ” అని అందరూ చెప్పుకుంటారు.  Owner’s pride and neighbour’s envy   లాటిదన్నమాట.

ఉదాహరణకి చిన్నపిల్లలు చూడండి, శుభ్రంగా నడవకలిగినా మనల్ని వీధిన పెట్టడానికి , ఏ బజారుకెళ్ళినప్పుడో, రోడ్డుమీద చతికిలపడతాడు. ఓసారి కోప్పడినా, అమ్మో నాన్నో ఎత్తుకుంటారని. లేకపోతే ఆ ఏడుపు/పేచీ చూసి పక్కవాళ్ళేమైనా అంటారేమో, ఎంతైనా  image  కి భంగం కదా.. చచ్చినట్టు చంకనేసుకుంటారు.. ఈ భాగ్యమంతా, వాడికి ఓ చెల్లో,తమ్ముడో వచ్చేంతవరకే.  Purely Temporary  జరుగుబాటన్నమాట.

ఇంకొంతమందికి జీవితాంతం ఉంటుంది  on a permanent basis… వీళ్ళు దేనికీ కంగారు పడరు.. నిర్వికార్ నిరాకార్, నిర్లజ్… చిదానంద స్వరూపులు. అవతలివాళ్ళే చూడలేక మన  rescue  కి వస్తారు, ఏ జన్మలో ఋణపడి ఉన్నారో పాపం.. ప్రతీరోజూ  రాత్రిపూట  వేపుడూ, చారూ మరీ   monotonous  అయిపోయాయని, ఏదో దేవుడిపేర  శనాదివారాలు ఒంటిపూట ఫలహారం పేరుతో ,  మొదలెట్టడం. పైగా ఆ ఫలహారాలకి  వెరైటీ ఓటి. ఈ గొడవ భరించలేక, ఇంటావిడ, ఏ ఉప్పిడిపిండో, వాశినపోలో చేసేదాకా, నిరాటంకంగా సాగిపోతుంది….

ఉదాహరణకి నా విషయమే తీసికోండి– సైకిలు కూడా తొక్కడం రాకుండా, 73 ఏళ్ళు లాగించేశాను. అలాగని  పనీ పాటూ లేకుండానా, అబ్బే 42 ఏళ్ళపాటు షిఫ్టుల్లో కూడా డ్యూటి చేశాను ఒక్కోప్పుడు  6 AM- 2.30 Pm, 2PM – 10 30 PM..  లాటి టైమింగ్స్ లో. ఫాక్టరీకి ఎలా వెళ్ళేవాడిననడక్కండి.. ఎవరూ లేనివాళ్ళకి దేవుడే దిక్కు.. నా కాళ్ళే నా దిక్కు. పైగా 5.6 కిలోమీటర్లదూరం. నన్నుచూడలేక ఎవరో ఒకరు తమ వాహనాలమీద కనీసం సగం దూరం తీసికెళ్ళేవారు. ఒకతనైతే సైకిలు మీద కూడా.. చెప్పేనుగా నిర్వికార్ నిర్లజ్ టైపుని కదా..తరవాత్తరవాత ఫాక్టరీ బస్సు, తిరిగి పూణె వచ్చిన తరవాత  ఫ్రెండు తో స్కూటరూ..  రిటైరయిన తరవాత బస్సులూ, లోకల్ ట్రైనులూ.. చివరకి  OLA, UBER  లూ.. లాగించానా లేదా… అదే జరుగుబాటంటే…

 ఉన్న పళ్ళన్నీ 2001 లోనే పీకించేశాను. మళ్ళీ ఆ డెంచర్లూ అవీ ఎందుకని, అలాగే బోసినోటితోనే కానిచ్చేస్తున్నాను. నోట్లో వేలెడితే కొరకలేని అర్భక ప్రాణిని.. పాపం నవలలేనని ఇంటావిడైతే మెత్తమెత్తటి కూరలూ , లాటివి చేస్తూంటుంది. పైగా ఈ విషయం మాకు తెలిసినవాళ్ళందరికీ కూడా తెలిసిన విషయమే. పాపం దానితో, వాళ్ళు కూడా అదే పధ్ధతి. మరీ “తింటే తినూ లేకపోతే గంగలూ దిగూ” అనలేరుగా… అదో జరుగుబాటాయె.

 వయసు పెరిగే కొద్దీ కొన్ని extra privileges  కూడా వస్తాయి. ఎవరూ ఏ పనీ చెప్పరు. ” పాపం పెద్దాయనా.. ” అని..భోజనం వేళకి పెడతారు. క్రింది బెర్తులూ, బస్సుల్లో లేచి సీటు ఇవ్వడమైతే ఉంటుందే.ఇవన్నీ జరుగుబాట్లు కాక ఇంకేమిటంటారూ?