అదేమిటో కానీ , పుట్టిల్లు దర్శించుకోడానికే టైముండడంలేదాయె…. ఆ ఫేసుబుక్కూ, గోతెలుగూ , నాటైము పూర్తిగా కేటాయించాల్సొస్తోంది… అలా కుదరదని మళ్ళీ వచ్చేసా. కిందటి సంవత్సరాఖరిలో , అబ్బాయి, కోడలూ, ఫోను చేసి ” మేము జయపూర్ ( రాజస్థాన్) వెళ్తున్నామూ, మీరుకూడా వస్తే బావుంటుందీ అన్నారు… నిజం చెప్పాలంటే, నాకు వెళ్ళే ఉద్దేశ్యమైతే అస్సల్లేదు. ఒకటి విమానప్రయాణం, రెండోది ఆ టైములో రాజస్థాన్ లో ఎముకలు కొరికే చలోటీ… పైగా ఇంకోవిషయం కూడా చెప్పారు.. మూడు రోజులు జైపూర్ లోనూ, మూడురోజులు రణతంభోర్ లోనూట.. ఎందుకూ అంటే , ఆ ప్రదేశం ఓ Tiger Resort ట, ఆ పెద్దపులుల్ని మనం దగ్గరనుంచి చూడ్డంట.. Zoo ల్లోనూ, Circus లోనూ , బోనుల్లోఉండగా చూస్తేనే ఛచ్చే భయం, పైగా ఈ Resort లో Maruthi Zypsy ( open ) లో , ఆ అడవంతా తిరగడంట.. అయ్యే పనేనా ఇదీ?. హాయిగా కొంపలో కూర్చోక ఎందుకొచ్చిన గొడవా? ఫోనులో పిల్లలతో మాట్టాడుతూంటే, పక్కనే , మా ఇంటావిడ, ” ఏమిటీ మాట్టాడుతున్నారూ.. ఎక్కడికైనా వెళ్తున్నారా పిల్లలూ.. ” అని అడగ్గా, ” అవునూ ఓ వారంరోజులూ, మనమూ వస్తామా ..అని అడుగుతున్నారూ..” అనడం ఏమిటి, ఇంక మరో ఆలోచన లేకుండా, ” వస్తున్నామని చెప్పేయండి.. ” అంది… వెళ్ళే ప్రదేశం మీద కాదు ఇంటరెస్టు– పిల్లలతో ఓ వారంరోజులు గడపడం ఓ అరుదైన అవకాశం, దాన్నా వదులుకునేదీ.. ? ” పిల్లలు కలుస్తారు, కానీ వారాంతంలో కొన్ని గంటలు మాత్రమే.. కలవకూడదని కాదు, టైముండాలిగా వాళ్ళకీ.. రోజూ స్కూలూ, డాన్సూ, టెన్నీసూ బిజీ బిజీ.. అయినా అంత హడావిడిలోనూ, నవ్య అగస్త్యలను తీసికుని మాదగ్గరకి రావడం మాత్రం మానరు. మహా అయితే ఓ రెండుమూడు గంటలు.అలాటిది ఓ వారంరోజులు, రోజుకి కనీసం పదిపదిహేను గంటలు , వాళ్ళతో గడిపే అవకాశాన్నా వదులుకునేదీ.. అబ్బాయితో చెప్పేసా–మేమూ వస్తామూ.. అని. చెప్పిన అరగంటలో మాకు Return Tickets మెయిల్ లో పంపేశాడు.. Air Asia Flight ట.
ఇంక ప్రయాణం తయారీ ప్రారంభం.. వెళ్ళేదా చలి ప్రదేశం, స్నానపానాదులు ఆ వారంరోజుల్లోనూ, ఉంటాయో ఊడుతాయో తెలియదు. మామూలుగా వేసికునే పాంట్లైతే, మరీ ఎక్కువేసికోవాల్సొస్తుందని, మాపాగడానికి జీన్సూ ( jeans ) , ఓ స్వెట్టరూ, ఓ జాకెట్టూ.. ఇంకా ప్రయాణం ఓ రెండువారాలుండడంతో , Flight లో ప్రయాణం చేయడానికి , మనసులో తయారవడం వగైరా ప్రారంభించాను. ఎప్పుడూ రైళ్ళలో ప్రయాణం చేసిన మొహమే నాది.. జీవితంలో రెండేరెండు సార్లు విమానప్రయాణం చేసాను. రెండుసార్లూ, కళ్ళుమూసుకుని, ప్రాణాలుగ్గబట్టుకునీనే.. మొదటిసారి సునామీ టైములో మద్రాసునుండి ముంబైదాకా— వేరే మార్గంలేక చేయాల్సొచ్చింది. రెండో సారి అర్జెంట్ గా హైదరాబాద్ వెళ్ళాల్సొచ్చీనూ.. అవకాశం ఉండుంటే, చేసేవాడిని కాదు.. విధిలిఖితంకదా తప్పించుకోలేకపోయాను. అదేవిటో విమానం అంటే నాకన్నీ భయాలే. అందులోనూ ఆ Take off time లో అయితే మరీనూ…వాటన్నిటికీ కూడా mentally prepare అవడానికి ఇంకా రెండు వారాలు. ఈ లోపులో మా అగస్త్య అయితే నన్ను కలిసినప్పుడల్లా వేళాకోళమే.. వాడి పధ్ధతిలో వాడూ నాకు ధైర్యం చెప్పడమే… ” కుఛ్ నహీ హోతా తాతయ్యా..” అంటూ…
నాకు అత్యంత భయం కలిపించేవి, విమాన ప్రయాణం, కుక్కలూ.. విమానం విషయమైతే మనసు గట్టి పరిచేసుకున్నాను.. కొడుకూ , కోడలూ, నవ్య అగస్త్య, మా ఇంటావిడా ఎలాగూ నాతోనే ఉంటారూ.. ఏమైపోయినా ఫరవాలేదూ.. అనుకుని.. కోడలు చల్లగా ఓ వార్త చెవినేసింది– మేము ఆ వారంరోజులూ ఉండేది హొటల్ లో కాదుట, అవేవో Resort / Family తోటిట.. ముఖ్యమైన విషయం ఆ మూడు చోట్లా భయంకరమైన శునకరాజాలు కూడా ఉన్నాయిట.. నాకు కుక్కలంటే ఉన్నభయం తెలిసుండడం వలన ఆ విషయం ముందర తెలుసుకున్నారు… వాటిని ఎటువంటి పరిస్థితులలోనూ , మేము ( కనీసం నేను ) ఉండే ప్రదేశానికి రానీయకూడదని…
ఏమిటో ఇన్ని రకాల Tensions పెట్టుకుని, వెళ్ళకపోతే ఏమిటిట? ఎవరిని ఉధ్ధరిద్దామని ఈ ప్రయాణం ? అలాగని ఏదో వంక పెట్టి రానంటే, అనవసరంగా వాళ్ళ ఉత్సహాన్ని పాడిచేసినవాడినవుతానేమో.. రాక రాక, పిల్లలతో వారం రోజులు exclusive గా గడిపే చాన్స్ మళ్ళీ వస్తుందో రాదో?
24 డిశంబర్ రోజున మధ్యాన్నం 3 15 కి , పుణె Airport కి చేరాము… Cab దిగినప్పటినుండీ, అగస్థ నాతోనే.. నా Guide అన్నమాట. మొత్తానికి అవేవో చెక్కులూ, డ్రాఫ్టులూ చేసుకుని, విమానం సీట్లలో కూలబడ్డాను. నాకు ధైర్యం చెప్పడానికి మా ఇంటావిడ పక్క సీటులో ( ఎంతైనా వీటిల్లో తను experienced కదా). ఆ విమానమేదో త్వరగా బయలుదేరి, తొందరగా ఆ గొడవేదో ఒదిలిపోతే బావుండునుగా, అబ్బే.. ఇదేమైనా రైలు ప్రయాణమా– గార్డ్ ఓ విజిలేస్తే బయలుదేరడానికీ, ఈలోపులో ఓ పిల్ల మాట్టాడుతూండగా, ఇంకో పిల్ల అభినయం చేస్తూ, ఏదైనా ప్రమాదం జరిగితే తీసుకోవాల్సిన precautions వగైరా చెప్పింది. అసలు ఈ జ్ఞానబోధంతా అవసరమంటారా? మా అమ్మమ్మగారనేవారు- జరగబోయే అవాంతరం గురించి మాట్టాడితే, పైనున్న తధాస్థు దేవతలు వింటారూ అవటా అని…. ఎందుకొచ్చింది చెప్పండి ఈ గోలంతా?
మొత్తానికి పేద్ద చప్పుడు చేసికుంటూ బయలుదేరింది. ఏవిటో విమానంలో వెడితే టైము కలిసొస్తుంది కానీ, ఇరుక్కుని కూర్చోడం కూడా కూర్చోడమేనా? ఎవడికి వాడు ఓ సెలెబ్రెటీ అనుకుంటాడు.. ఓ మాటుండదు మంతుండదు..కిటికీ లోంచి చూడ్డానికి భయం, ఏవేం చూడాలో అని. ఆ సీట్ బెల్టు ఎలా పెట్టుకోవాలో తెలిసేడవదు., ఆ మాయదారి బెల్ట్, అదేదో క్లిప్ లో పట్టి చావదూ,.. పోనీ ఓ చుట్టు చుట్టుకుని చేత్తో పట్టుకుందామా అనిపించింది… మా ఇంటావిడే మొత్తానికి తంటాలు పడి పెట్టింది.
Morning Raga సినిమాలో Shabana Azmi గుర్తుందా, ఆవిడకి బస్సెక్కడం భయం , అప్పుడెప్పుడో తన స్నేహితురాలికి accident అవడం వలన. అలా అయింది నా పరిస్థితి !! మా ఇంటావిడకైతే నా భయం తెలుసు కాబట్టి, , ఏవో కబుర్లలో పెట్టేసింది, అదేదో చిన్నపిల్లలకి డాక్టరు దగ్గర చెప్పినట్టు.. ఇంతలో ఓ ట్రాలీలో ఏవేవో వచ్చాయి.. అబ్బాయి చెప్పగా, ఆ విమానం పిల్ల ఓ కాఫీ తెచ్చిచ్చింది…
విమానం దిగిన తరువాతి కార్యక్రమాలూ, సంబంధిత ఫోటోలూ… రెండో భాగం లో